မဟာေဗာဓိျမဳိင္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ၾသဝါဒမ်ား အပုိင္း(၂)

လူပီသ သီလအရင္းခံ

လူ႔သီလသည္ လူ႔အသက္ပင္ျဖစ္ရာ လူ႔ဗီဇပီပီသသ အစြမ္းျပလုိၾကပါမူ ကုိယ္ခ်င္းစာ တန္းတူထား စိတ္ကုိ ထြက္ျပဴေစေသာ လူက်င့္သီလကုိ စိတ္သြားရာ  သတိလုိက္ စိတ္ႀကံတုိင္း သတိခံ ဘာမဆုိ လူဆန္ဆန္ မိမိကုိယ္မိမိ ဖန္ဆင္းေပးတတ္ၾကရမည္။ သုိ႔ဆုိေသာ္ ထုိလူသား တစ္ေန႔တျခား လူရည္လည္ လူစြမ္းျပ

လူတားလွျဖစ္ေစၿပီ။

တစ္သက္၏ တစ္ကုိယ္လည္း လူစဥ္မီ လူထမ္းလွ လူပါးဝ ျဖစ္ေစရၿပီ။        ။

၁၃၆၅ ခု၊ တပို႔တြဲလျပည့္။

လူသိမ္းမိ အိမ္ရွိအားလံုးပုိင္

 သီလျဖင့္ လူအျဖစ္ စာရင္းတင္၊ သီလျဖင့္ လူအျဖစ္ စာရင္းဝင္ၿပီးေလသူ

မဟာကုသုိလ္ႏွင့္ယွဥ္ေသာ အသိဥာဏ္ကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားၿပီးျဖစ္ေတာ့ရာ

အက်ဳိးရွိ အက်ဳိးမဲ့ကုိလည္း စိစစ္ေရြးထုတ္ႏုိင္၏။

အျပစ္ကင္း အျပစ္ရွိကုိလည္း စိစစ္ေရြးထုတ္ႏုိင္၏။

ထုိလူသား…ေထာင္ေနေသာ ေငြဒဂၤါးျပားပမာ ပန္းက်လုိပန္း၊

ေခါင္းက်လုိေခါင္း ကုိယ္လုိရာလမ္းေၾကာင္း ကုိယ္ညႊတ္သလုိ

ေစာင္းေပးၿပီးသားသာ။        ။

၁၃၆၅ ခု၊ ျပာသုိလျပည့္ေက်ာ္ ၁၂ ရက္။

မယားခ်စ္ေတာ့ ျမား၊ အမ်ားခ်စ္ေတာ့ ဖား၊ ဘုရားခ်စ္မွ နား

 မယားခ်စ္ေနသူ အလုိခ်င္းလုိက္ အႀကိဳက္ခ်ည္းေပး ေနေသာေၾကာင့္  ျမားခ်က္စူး တဟင္းဟင္းႏွင့္ လူးေနရတတ္သည္။  မယားပါမက အမ်ားကပါခ်စ္ေနသူ၊ အမ်ား အားကုိး အမ်ားအက်ဳိးကုိခ်ည္း တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး ႀကိဳးစားေပးေနရျခင္းေၾကာင့္  ကုိယ္ဖားစိတ္ပန္း လမ္းပင္လွ်င္ တန္းတန္းသြားမရတတ္။ အကယ္တိတိ မယားႏွင့္ အမ်ားပါမက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ခ်စ္တတ္ပါမူကား  ဘုရားလုိလားေသာ ဖုိလ္၊ ေဗာဇၩင္၊ မဂၢင္မ်ား သတိေရွ႕တန္းတင္ပြားေနေတာ့ရာ  ဘုရားအလုိက် အရိယာဇာတ္သား ဘဝ လွလွႀကီးရေစၿပီ။ ထုိဘုရားခ်စ္သား မည္သူကမွလည္း ခုိင္းမစား၊ မည္သည့္ကာလမွလည္း ကိစၥမမ်ား၊ ဘဝေရာ သံသရာပါ အအား အနားရေလၿပီ။        ။

၁၃၆၄ ခု၊ ကဆုန္လဆန္း ၁၄ ရက္၊ စံရိပ္ၿငိမ္။

မထက္စိတ္ တက္ရိပ္သူမျပ

 အခုိင္ပ်က္သျဖင့္ အထက္မျပေသာ ထုိစိတ္၊ တက္နိမိတ္စ တက္ရိပ္မျပတတ္၊

-    အတက္သည္ အထက္ရွိမွသာ တက္ရၿမဲ၊

-    အထက္သည္လည္း သတၱိထြက္ အသက္ရွိမွသာ ထက္ရၿမဲ၊ သုိ႔ျဖစ္ရာ

ထုိင္းမႈိင္းႏြမ္းလ်၊ က်စိတ္ျပေနေသာ ထုိလူသား

တုိးတက္ျခင္းဆုိေသာ ပတၱျမားငေမာက္ေကာက္ရမွသာ

သံုးခြင့္ရရွာေတာ့မည္။        ။

၁၃၆၅ ခု၊ ေတာ္သလင္းလဆန္း ၁၁ ရက္၊ မဟာၿမိဳင္။

က်စိတ္လဲ ဆင္ႏွင္႕ဆြဲလည္း တြဲပြဲထဲမလုိက္

 ထုိင္းမႈိင္းပ်င္းရိစြာျဖင့္ က်စိတ္မိေနေသာ ထုိလူသား… ၾကည္အား ရဲတင္းအား စသည္မ်ား ဖဲသြားျခင္းခံလုိက္ ရေတာ့ရာ  ဘာလုပ္လုပ္ ေျခကုတ္ လက္ကုတ္ မျပင္း အေၾကာမတင္း၊ ဘာေျပာေျပာ ဆင္မာန္ က်ားမာန္မပင္း၊ ဘာကိစၥမွ် မရဲတင္း၊    အကယ္တိတိ  မိမိအထက္ကလူႀကီးမင္းမ်ား၏ အမိန္ ႔အာဏာ ပါဝါျဖင့္ အတင္း ဆြဲေပးေသာ္မွ မင္းခုိင္း မင္းတုိင္းေက် အဆုိအတိုင္း ဟုိခုိသည္ကပ္ျဖင့္ပင္ တစ္ခန္းရပ္မည္သာ။        ။

၁၃၆၅ ခု၊ ေတာ္သလင္းလဆန္း ၁၁ ရက္၊ မဟာၿမိဳင္။

သိပ္ေပးလွ်င္ အိပ္ခ်င္၊ အိပ္ရာျမင္တုိင္း ဝင္ကေရာ

 မ်က္စိအက်င့္ ဝမ္းအခ်င့္ဟူ၍ ဆုိ႐ိုးရွိရာ   မ်က္စိသည္ မအိပ္ျဖင့္ ေလ့က်င့္ေပးေနေသာ္ ေန႔လည္းေန႔၊ ညလည္းေန႔ပမာ   မည္သည့္ကာလမွ် မသမ္း၊ လန္းလန္းဆန္းဆန္းခ်ည္းသာ၊ အကယ္တိတိ…  မ်က္စိကုိ အအိပ္ျဖင့္ ေလ့က်င့္ေပးေနေသာ္ကား   ညလည္းည၊ ေန႔လည္းညပမာ    ကုိယ္ကျဖင့္မပန္း မ်က္စိကား သမ္းေဝေနေခ်ၿပီ။        ။

၁၃၆၄ ခု၊ နတ္ေတာ္လဆန္း ၇ ရက္၊ စံရိပ္ၿငိမ္။

လူပူျမႇဴ လူျဖဴမျဖစ္ႏုိင္

 ကိေလသာပူ ဥာဥ္ျမဴတုိ႔ျဖင့္ အလိမ္းလိမ္းေပက်ံေနသူ၏  ျမႇဴပင့္ ပင့္ျခင္းကုိ အသင့္လုိက္ပါေနပါက စင္ျဖဴျမတ္ အရိယာဇာတ္မေရာက္ႏုိင္၊ အရိယာတုိ႔၏ ျဖဴစင္ျခင္းစကားသည္ ရန္သူကုိရန္သူလုိ သေဘာထား မိတ္အျဖစ္ တံခါးဖြင့္မေပးရာမွ ရေသာစကားျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္တည္း။    ။

၁၃၆၅ ခု၊ ျပာသုိလဆန္း ၁၃ ရက္၊ ေခါင္နန္းပလႅင္။

ကံအလ်င္ ဥာဏ္ဝင္မွ အခ်ဳိးေျပာင္း

 သရက္ပိႏၷဲသီးေဝလုိ ရာသီၾကည့္၍ အညြန္႔ျဖတ္သင့္ျဖတ္၊ ပင္စည္ထစ္သင့္က ထစ္ျဖင့္ဆစ္ေပးက အပြင့္ အသီးမ်ားက်လာတတ္ေခ်သည္။ သည့္ အတူ ေနၾကာစသည္မ်ားလည္း အခါခ်င့္ဖြင့္ေပးတတ္က ပြင့္၏၊ သီး၏။  တစ္ဖန္ အခ်ဥ္ပင္ အခ်ဳိျဖင့္ရင္းသြင္းေပးက အခ်ဳိျဖစ္လာ၏ပမာ ကံေၾကာင့္ျဖစ္ေသာစိတ္ ကံရိပ္ ခုိလ်က္ကသြားေနစဥ္ ကံအလ်င္ သတိျဖင့္ၾကားျဖတ္ထား၊ အသိျဖင့္အားထပ္ပြား ေပးတတ္ၾကပါမူကံအ႐ုိး ဥာဏ္တုိးတုိင္း အခ်ဳိးေျပာင္းလာတတ္ေခ်သည္။        ။

၁၃၆၅ ခု၊ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေက်ာ္ ၈ ရက္၊ မဟာၿမိဳင္။

စိတ္မၿငိမ္ အခ်ိန္ဝါး

 စိတ္ကုိ ၿငိမ္သက္စြာထားႏုိင္သည္မွာ …စ်ာန္၊

သုိ႔ေၾကာင့္ စ်ာန္ဆုိသည္မွာ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ပုိင္

ကုိယ့္စိတ္သူတကာ အကုိင္မခံရျခင္းပင္။

အကယ္တိတိ..ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္မပုိင္

သူတကာအကုိင္ခံေနရသျဖင့္ ေလလြင့္ပ်က္ျပား၊

ဟုိသည္ယိမ္း ကတိမ္းကပါးျဖစ္ေနခဲ့ပါမူ

အခ်ိန္၏ဝါးမ်ဳိျခင္း လည္စင္း၍ခံရေတာ့ရာ…

- လူျဖစ္လည္း လူအရာမဝင္၊ လူျဖစ္ပစၥည္း ဘာဆုိဘာမွ် ျပင္ဆင္ခြင့္မရၿပီ။

- လူျဖစ္လ်က္ လူသက္မရွိ၊ ကိေလသာတုိ႔၏ ေထာင္ကြက္ထဲမိေနေခ်ၿပီ။

- လူကဖြားလ်က္ လူလားမေျမာက္ အ႐ုိင္းတံခါးေပါက္ေရာက္ေတာ့သည္။     ။

၁၃၆၅ ခု၊ ဝါေခါင္လေစ့ေန႔။