အတၱသမၼာ ပဏီဓိ မဂၤလာကုိ ယုံၾကည္ျခင္း

      အတၱသမၼာ ပဏီဓိစ ဧတံမဂၤလ မုတၱမံ ။

မိမိ၏ ကိုယ္၊စိတ္ တို႔ကို ေကာင္းစြာထားႏိုင္ျခင္းသည္ မဂၤလာ ။ ဒါတင္မက ကိုယ္၊ႏွဳတ္၊စိတ္ (၃)ပါးလို႔ ခ်ဲ႔ေျပာရင္လဲ ရပါမယ္။အရပ္ေဒသဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေကာင္းစြာ မထိန္းႏိုင္ရင္ မၾကီးပြားႏိူင္ဘူး။ဒါဆို အရပ္ေကာင္းျခင္းက ဒီလူကို ေက်းဇူးမျပဳႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ဒီလူကလဲ ဒီအရပ္ကို ဘာမွ ေက်းဇူးသိမွာ ျပဳမွာ မဟုတ္ဘူး။ဒါေၾကာင္႔ အေရွ႔က မဂၤလာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတြ ျပည္႔စံုေနပါေစ သူကိုယ္တိုင္ရဲ ႔ အခုဘ၀မွာ အတၱသမၼာ ပဏီဓိစ မရွိရင္ အားလံုးပ်က္္စီးၾကရမယ္။ တိုက္အိမ္ၾကီးေတြ၊ အိမ္ၾကီးအိမ္ေကာင္းေတြၾကားမွာ မီးေလာင္လြယ္တဲ႔ တဲအိမ္တစ္လံုး ေရာက္ေနသလိုပဲ။ သူ႔ေၾကာင္႔ က်န္သူေတြပါ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေနရမယ္။

အ႒ကထာအဆိုအရ-

(၁) သီလ မရွိေသာမိမိကိုယ္ကို သီလမွာ တည္ေနေအာင ္ၾကိဳးစားျခင္း၊ ကိုယ္က်င္႔တရား ျပည္႔စံုေနေအာင ္ထိန္းသိမ္းထားျခင္း၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အက်င္႔သီလ ေခါင္းပါးေနေၾကာင္း အမွန္အတိုင္းသိေအာင္ၾကိဳးစားျပီး ျပဳျပင္ေနသူသည္သာ အတၱသမၼာ ပဏီဓိျပည္႔သူလို႔ ေခၚႏိုင္ပါတယ္။

(၂) သဒၶါတရား ကင္းကြာေနတဲ႔ မိမိကိုယ္ကို သဒၶါတရား မွာ ျပည႔္္ေနေအာင္ၾကိဳးစားျခင္း။ရွိျပီးသား သဒၶါတရား ေတြပ်က္သြားရင္လဲ အတၱသမၼာ ပဏီဓိမဂၤလာ ပ်က္တယ္။ သဒၶါ ဆိုတာျမန္မာလိုေတာ႔ ဘာသာတရားဆိုင္ရာ ယံုၾကည္မႈ ကို ပိုျပီးရည္ရြယ္တယ္။ ဘယ္ ဘာသာရယ္.လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာဆိုရင္လဲ ဘုရား ေပၚမွာ ၊ တရားေတာ္ အေပၚမွာ ၊ သံဃာ အေပၚမွာ ခိုင္မာတဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ရွိရမယ္။ ယံုၾကည္တာနည္းျပီး သံသယမ်ားလာရင္မဂၤလာ မရွိတဲ႔သူပဲ ။

ေနာက္ သဒၶါတရားကေတာ႔ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳး အေပၚမွာ မွန္ကန္ေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ ရွိရမယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။အ႒ကထာအရ ႏွစ္ခ်က္ ျဖစ္သြားမယ္။ ဘာသာတရား ( ေလာကီ၊ေလာကုတ္ ) အေပၚယံုၾကည္ခ်က္ နဲ႔ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးၾကီးပြားေရး အေပၚယံုၾကည္ခ်က္ တို႔ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ယံုၾကည္ခ်က္ကေတာ႔ မိမိသည္ မွန္ကန္ေသာ တရားေတာ္အတိုင္းက်င္႔ၾကံျခင္းျဖင္႔ သံသရာမွ မလႊဲမေသြ လြတ္ေျမာက္မယ္ ဆိုတဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။

(၃) မစၦရိယ ႏွေျမာ၀န္တိုျခင္းကို စာဂ ေခၚ ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားျခင္းသည္လဲ အတၱသမၼာပဏီဓိ မဂၤလာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘာသာ ၊သာသနာအတြက္ နဲ႔ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ ဆိုျပီး (၂)ပိုင္း အ႒ကထာက ခြဲထုတ္ပါတယ္။

စာဂမွာ ပစၥည္းဥစၥာ စြန္႔လြတ္ျခင္း နဲ႔ အသက္ခႏၶာ စြန္႔ျခင္း ဆိုျပီး (၂)မ်ိဳးရွိတယ္။

လြယ္တဲ႔ကိစၥေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တာကို စြန္႔၇တယ္ ဆိုတာ မစၦရိယေတာ္ေတာ္နည္းသူေတြမွ ဒီလို စြန္႔ႏို္င္တယ္။ ဒါကို စြန္႔ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနသူဟာ အတၱသမၼာ ပဏီဓိ မဂၤလာ တည္ေနသူျဖစ္ပါတယ္။

ဒါန၊သီလ၊သမာဓိ၊ပညာ ကုသိုလ္ေတြ ရဖို႔ အသက္ ၊ ဥစၥာ စြန္႔သူ ၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳး အတြက္ အသက္ ၊ ဥစၥာ စြန္႔သူသည္သာ ဒီ မဂၤလာ တည္ေနသူျဖစ္ပါမယ္။ ဒီလို စြန္႔ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားေနသူကိုလဲ အတၱသမၼာ ပဏီဓိျပည္႔သူလို႔ ေခၚႏိုင္ပါတယ္။

မစၦရိယ ႏွေျမာ၀န္တိုျခင္းကေတာ႔ အက်ယ္ေျပာရင္ေတာ္ေတာ္မ်ားပါမယ္။ 

မစၦရိယသုတၱန္ ဆိုတာကိုက သီးသန္႔ရွိေနတယ္။

ကိုယ္႔မွာ ရွိတာကို သိ၀ွက္ထားခ်င္တာက မစၦရိယ ၇ဲ႔ လကၡဏာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုသို၀ွက္ထားပါလွ်က္ အျခားသူနဲ႔ လာျပီး ပတ္သက္ရျပီဆိုရင္ မစၦရိယ ၇ဲ႔ ကိစၥျဖစ္သြားတယ္။ 

မစၦရိယ ကလဲ (၅)မ်ိဳးရွိတယ္။

(၁) အာ၀ါသ မစၦရိယ - အေဆာက္အဦး ေနရာထိုင္ခင္း ၀န္တိုျခင္း (ဘ၀သံသရာ ေနစရာမရွိ အညစ္အေၾကးမွာပဲ ေနရသူ မ်ိဳးျဖစ္တတ္တယ္)

(၂) လာဘ မစၦရိယ - ပစၥည္းဥစၥာ ၀န္တိုျခင္း (ဘ၀သံသရာမွာ ဆင္းရဲ ငတ္မြတ္ရတတ္တယ္)

(၃) ကုလ မစၦရိယ - ကိုယ္႔အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြ ကို သူမ်ားရသြားမွာ ကို ၀န္တိုတယ။္( ဘ၀သံသရာမွာ ေသြးအန္ျပီးတစ္ဦးတည္းျငိဳးငယ္စြာေသရတတ္တယ္။)

(၄) ၀ဏၰမစၦရိယ - ဒီမွာက ဂုဏ္သတင္းနဲ႔ ရုပ္အဆင္း ႏွစ္မ်ိဳးလံုးအက်ံဳး၀င္တယ္။ ကိုယ္ပဲ လွခ်င္တယ္။ကိုယ္ပဲ ေက်ာ္ၾကားခ်င္တယ္။သ ူမ်ားကိုဒီလိုေတြမျဖစ္ေစခ်င္တာ။(ဘ၀သံသရာမွာ ကိုယ္က ရုပ္ဆိုး ၊ သတင္းဆိုးနဲ႔ သံသယေတြၾကားမွာ ေနရသူျဖစ္တတ္တယ္။ မလွ စုန္းယိုး ဆိုတာလိုပဲ)

(၅) ဓမၼ မစၦရိယ - မိမိရရွိ သိရွိ တတ္ကြ်မ္းထားတာေတြကို သူမ်ားကို မေျပာျပခ်င္ဘူး။ အမွန္အတိုင္းမသိေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ္ကပဲ လူတတ္ၾကီးလုပ္ျပီး အေရးအေၾကာင္းပြဲေကာင္းမွ အားလံုး အထင္ၾကီးေအာင္ ေျပာခ်င္လုပ္ခ်င္တာပဲ ။ (ဘ၀သံသရာာမွာေတာ႔ စာေပ အထူးသျဖင္႔ ပရိယတၱိ စာေပ ၊ဓမၼစာေပ ဗဟုသုတ ေခါင္းပါးသူေတြ ျဖစ္တတ္တယ္)

ဒီလိုမစၦရိယတရားေတြလႊမ္းမိုးေနတတ္တဲ႔ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုစာဂဆိုတဲ႔ ေပးကမ္းမႈနဲ႔ ျပန္ျပီး ေခ်ဖ်က္ႏိုင္ရမယ္။

ခဏပိုင္ရမယ္႔ ေနရာ ကိုေတာင္ အာ၀ါသ မစၦရိယ ဘယ္ေလာက္ၾကီးတယ္ဆိုတာ ၇ထားေပၚ၊ ကားေပၚ ၊ သေဘၤာေပၚေတြမွာ ေနရာလုေနၾကသူေတြကိုသာ သတိရလိုက္ပါ။ 

        ဒီေနရာမွာ ၾသဇာ အာဏာပါ အက်ံဳး၀င္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ကိုယ္မေပးခ်င္တာကို အတင္းေတာင္းဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ၾကံဳလာေတာ႔ မစၦရိယကေန ေဒါသကို တရားကိုယ္သေဘာက ေျပာင္းသြားတယ္။ သည္းမခံ ႏိုင္ေတာ႔ဘူး ဆိုတာျဖစ္လာတယ္ ။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီစိတ္ရွိသူေတြအတြက္ မေကာင္းမႈ သာ လုပ္စရာက်န္ေနျပီး လုပ္ျဖစ္ေနၾကတယ္။

အတၱသမာ ပဏီဓိ မျပည္႔သူ ေတြမွာ မစၦရိယကို သတိနဲ႔ဆင္ျခင္ၾကည္ဖို႔ ၊ တားဆီးဖို႔လဲ မလြယ္ပါဘူး။

မစၦရိယကို စာဂသမၻဒါ နဲ႔ သာ တိုက္ထုတ္ႏိုင္ပါမယ္။ မစၦရိယလႊမ္းမိုးေနတာနဲ႔ မဂၤလသုတ္ေတာ္လာ ဒါနဥၥ မဂၤလာပါ ပ်က္သြားရတယ္။

(၄) ပညာ မိမိကိုယ္ကို အသိဥာဏ္ ပညာ တိုးလာေအာင္ ၾကိဳးပမ္းေနသူသည္ လဲ အတၱသမာ ပဏီဓ မဂၤလာ တည္ေနသူျဖစ္ပါမယ္။ ဒီမွာ လဲ ႏွစ္ခ်က္ ရွိျပီးသား ပညာေတြကေန ပိုျပီး တိုးတက္လာေအာင္ ရယ္၊ ရွိျပီးသားေလး မဆုတ္ယုတ္သြားေအာင္ရယ္ ၾကိဳးပမ္းေနသူသည္ မဂၤလာ ရွိ္ေနသူျဖစ္ပါတယ္။

ပညာကို ေလာကီ ေလာကုတ္ ႏွစ္ပိုင္းထပ္ခြဲျပီး နားလည္ရပါေသးတယ္။အ႒ကထာမွာ တိတိက်က်ေရးထားတာက ေလာကီမွာ ဆိုရင္လဲ ကိုယ္႔ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း ပညာေတြကို အဆက္မျပတ္ေအာင္ ဆက္တိုက္ေလ႔လာ ေနရမယ္ ။ 

က်မ္းဂန္ ေတြ ၊ စမ္းသပ္မႈေတြနဲ႔ အျမဲထိစပ္ေနၾကရမယ္။ ေလာကုတ္ အပိုင္း ဘာသာေရးတရားဆိုင္ရာမွာလဲ ဒီလိုပါပဲ ။ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္ ကို သိရယံုကေန အာဂံုေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ ၊ အာဂံုေဆာင္ႏိုင္တာကေန အနက္ပါသိဖို႔ ၊ အနက္သိရာကေန က်င္႔ၾကံဖို႔ အဆင္႔အလိုက္ ၾကိဳးပမ္းၾကရပါမယ္။ ပရိယတၱိပိုင္း သိစရာေတြကို ေလ႔လာျပီးတာနဲ႔ သမထ၊၀ိပသနာ ဘာ၀နာပိုင္းေတြကို တက္ျပီး ေလ႔လာၾကရမယ္။ ကိုယ္သိသေလာက္ေလးကို ေက်နပ္ျပီး ရပ္မေနဖို႔လိုပါတယ္ ။ ပိုျပီးတိုးျပီး သိစရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနတယ္ဆိုတာသတိရျပီး ပိုပိုျပီးသိေအာင္ၾကိဳးပမ္းေနရျခင္းဟာလဲ အတၱသမၼာ ပဏီဓ မဂၤလာ တည္ေနသူျဖစ္ပါတယ္။ပညာသမၻဒါ ဆိုတာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလဲ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေနရသလို ။ အဖြဲအစည္းအေနနဲ႔လဲ စဥ္းစားၾကရမယ္။

အဖြ႔ဲအစည္းတစ္ခုလံုးတိုးတက္တာနဲ႔ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံ နဲ႔ လူမ်ိဳးပါတိုးတက္လာမယ္ ဆိုတာ သိသာေနတယ္။

(၅) ၀ီရိယ အားေကာင္းေအာင္ၾကိဳးပမ္းမႈသည္လဲ အတၱသမၼာ ပဏီဓ မဂၤလာ တည္ေနျခင္းအတြက္ အခ်က္ တစ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ အလြန္တရာပ်င္းရိတတ္ေသာ မိမိကိုယ္ကို၀ီရိယအားေကာင္းေအာင္ၾကိဳးစားေနၾကရမယ္။ေစာ၊ေနာက္က်၊ဆာ၊ျပည္႔၊ပူ၊ ေအး လို႔ဆိုျပီး အပ်င္းလကၡဏာေတြကို ကိုင္ဆြဲျပီး ေနလိုက္ၾကရင္ လူမ်ိဳး ေရး၊ႏိုင္ငံေရး ၊ ဘာသာ၊သာသနာေရးေတြ အကုန္ေနာက္က်ကုန္မယ္။ ဒီလို လူပ်င္း လကၡဏာေတြကို တြန္းလွန္ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးပမ္းေနသူကိုသာ အတၱသမၼာ ပဏီဓိမဂၤလ ျပည္႔ေနသူလို႔ သတ္မွတ္ရပါမယ္။

ဒါေၾကာင္႔ လူမႈေရးျဖစ္ေစ ၊စီးပြားေရးျဖစ္ေစ ၊ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္ေစ ၊ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၾကရာမွာ မိမိ၏ ကိုယ္၊ႏွဳတ္၊စိတ္ တို႔ကို ေကာင္းစြာထားႏိုင္တဲ႔ အတၱသမၼာ ပဏီဓိမဂၤလာ ျပည္႔ေနသူေတြကေဆာင္ရြက္ႏိုင္မွသာ တိုးတက္မႈရပါမယ္။

အတၱသမၼာ ပဏီဓိမဂၤလာ မရွိဘဲ တိုင္းျပည္ကို ေနရာ႒ာနေတြကို အုပ္စိုးေနၾကတယ္ဆိုရင္ အရက္သမား၊ဘိန္းစား ၊ ေဆးေျခာက္သမားတို႔ ေလွာ္ျပီးလိုက္လာတဲ႔ ေလွလိုျဖစ္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ေဆးေျခာက္သမားက ေလွဦးကေန ေၾကာက္ေၾကာက္လွန္႔လွန္႔ နဲ႔ ေလွာ္ေနတာပဲ။ အလယ္က ဘိန္းစားကလဲ မွိန္းျပီးလိုက္ေနဖို႔ပဲ ။ ဘာမွ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ မသိဘူး။ ေနာက္ဆံုးကအရက္သမားကေတာ႔ ေသြးဆူလြယ္တယ္။ ခ်လိုက္၊သတ္လိုက္ ဆိုတာမ်ိဳူးပဲ လုပ္ေနရင္ သူတို႔ရွိေနတဲ႔ ဘယ္အဖြဲ႔မွ တိုးတက္မွာ မဟုတ္ဘူး လို႔ ျမတ္စြာဘုရားဆံုးမေတာ္မူပါတယ္။

ဒါေၾကာင္႔ လူတစ္ေယာက္ဟာ အတၱသမၼာ ပဏီဓိမဂၤလာရွိ ၊ မရွိ ကို သူဟာ မေကာင္းမႈကို သြားလုပ္ဖို႔ ေခၚရင္ လိုက္ပါဖို႔လြယ္လား ၊ ေကာငး္မႈ ျပဳဖို႔ ေခၚရလြယ္လားဆိုတာကို ၾကည္႔ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ မေကာင္းမႈကို သာ လြယ္လြယ္ လုပ္ေနသူဟာ အတၱသမၼာ ပဏီဓိမဂၤလာမရွိသူသာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုလူ ဟာ သူယုတ္ျဖစ္တယ္ ေရွာင္ရမယ္ သူေတာ္ေကာင္းကေတာ႔ မေကာင္းမႈကို ျပဳဖို႔ခက္တယ္။ မေကာင္းမႈကို မျပဳလိုသူ သူေတာ္ေကာင္းကိုသာ ေပါင္းသင္းရမယ္ လို႔ ျမတ္စြာဘုရားဆံုးမေတာ္မူပါတယ္။

အတၱသမၼာ ပဏီဓိမဂၤလာ မရွိ ပ်က္ဆီးခဲ႔ၾကတဲ႔ ဥပမာေတြ ရွိခ႔ဲၾကပါတယ္။

ေဒ၀ဒတ္ တို႔ ၊ သုဗၺဗုဒၶမင္းၾကီးတို႔ ကို နမူနာယူၾကရမယ္။ က်န္တဲ႔ မဂၤလာေတြ အကုန္ျပည္႔ေနတဲ႔ သာကီ၀င္ ျဖစ္ေနေပမယ္႔ အတၱသမၼာ ပဏီဓိမဂၤလာ မရွိ ၾကလို႔ ဒီဘ၀ မွာသာမက ေႏွာင္သံသရာအတြက္ ပါ အရွံူးၾကီး ရွံူးခဲ႔ၾကရတယ္။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္ေတြဟာ ေရွးကေကာင္းမႈေတြျပဳခဲ႔တယ္။ လက္ရွိမွာ ေကာင္းမႈေတြ ရဲ႔ အက်ိဳးေတြရရွိတယ္။ 

လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားေရးသလို ေပါ႔

ေရွးကေကာင္းလို႔ ခုေကာင္းပါသည္ ။ ယခုေကာင္းမွ ေနွာင္ေကာင္းပါလိမ္႔မည္။

ေကာင္းမႈကိုသာ ျပဳလြယ္ေသာ ေကာင္းစြာ ကိုယ္၊စိတ္ကို ထိန္းႏိုင္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္ၾကပါေစ။