သူေတာ္စကားေန႔တုိင္းၾကားလည္း

မႂကာမီအခၽိန္ကမွ သာသနာတြင္း ဝင္ေရာက္လာတဲ့ တိႆဆိုတဲ့ ေတာထြက္ ရဟန္းႄကီး တစ္ပါးဟာ ႁမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ ဝမ္းကြဲ ညီအကို ေတာ္သူပါ။ ႁမတ္စြာဘုရားကို ဖူးေႁမာ္ဖို႔ ေရာက္လာေလ့ ရွိသူတို႔ရဲ့ ဆံုစည္းရာ ေနရာႁဖစ္တဲ့ ေဇတဝန္ေကၽာင္းေတာ္ အလည္က ဇရပ္တစ္ေဆာင္မွာ အေနမၽားပါတယ္။

  ႁမတ္စြာဘုရားကို ပူေဇာ္ဆက္ကပ္ႂကတဲ့ လွဴဒါန္း စားေသာက္ ဖြယ္ေတြကို မွီဝဲ စားေသာက္ႃပီး ဇိမ္ကၽကၽ စတိုင္ကၽကၽနဲ႔ ေနထိုင္ ေလ့ရွိပါတယ္၊ ဘုရားရွင္ကိုဖူးေႁမာ္ ႂကည္ညိဳဖို႔ အေဝးကေန ေရာက္လာႂကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မၽားက သူ႔ရဲ့အႁခမွန္ကို မသိတာေႂကာင့္ သက္ႄကီးဝါႄကီး မေထရ္ႄကီးတစ္ပါးအမွတ္နဲ႔ သူ႔ကိုရွိခိုးပူေဇာ္ႂက၊ ဝတ္ႄကီးဝတ္ငယ္မၽားကိုလည္း ႁပဳစုႂကပါတယ္၊ ဒါကိုသူကလည္း သာယာေကၽနပ္ေနပါတယ္၊ တကယ္ဆို ရဟန္းေတာ္မၽားဆိုတာက အခၽင္းခၽင္း သိကၡာဝါႄကီးသူ (ၪီးစြာရဟန္းႁဖစ္သူ) ကို အရိုအေသေပးရရိုး အစၪ္အလာရွိပါတယ္၊ သို႔ေပမယ့္ ဒီတိႆရဟန္းႄကီးကေတာ့ ဒီအစၪ္အလာကို မသိကၽိဳး ကြ်န္ႁပဳႃပီး ကိုယ့္ထက္သိကၡာဝါႄကီးသူမၽားရဲ့ အရိုအေသေပးမႈကို ခံယူေကၽနပ္ေနခဲ့တာပါ။

   တေန႔မေတာ့ ရဟန္းငယ္ တစ္ပါးက အရွင္ဘုရား ဝါေတာ္ ဘယ္ေလာက္ ရွိပါႃပီလဲဘုရားလို႔ စူးစမ္း ေမးႁမန္းခဲ့ပါတယ္၊ ဒီအခါမွာမွ တိႆရဟန္းႄကီးက ငါ့မွာဝါမရွိ ေသးပါလို႔ႁပန္ေႁဖပါတယ္၊ ေအာ္ တယ္လည္းခက္တဲ့ ရဟန္းႄကီးပဲ၊ ကိုယ့္ပမာဏကို ကိုယ္မသိဘူး၊ မေထရ္ေတြ ေႁမာက္မၽားစြာ ေတြ႔ႁမင္ပါလၽက္နဲ႔ အရိုအေသ ေပးရေကာင္းမွန္းမသိ၊ ဝတ္ႄကီး ဝတ္ငယ္ႁပဳရေကာင္းမွန္း မသိပဲ မသိသလို ေနေနတယ္၊ သူတစ္ပါးေတြ အႁပဳအစုကို ခံယူေကၽနပ္ ေနတယ္၊ အံ့ႂသစရာ ပါပဲလို႔ ရဟန္းမၽားက ကဲ့ရဲ့စကား ဆိုပါတယ္။

ဒီေတာ့ မင္းမၽိဳး မာန္တက္ေနတဲ့ ေတာထြက္ရဟန္းႄကီးက ေနပါၪီး၊ ခု သင္တို႔ဘယ္သူ႔ထံ လာႂကတာလဲ၊ ဘုရားရွင္ထ ံလာႂကတာမဟုတ္လား၊ ငါဘယ္သူ ဆိုတာေရာ သိႂကရရဲ့လား၊ ေအးသင္တို႔ ငါ့အေႂကာင္းသိေစရမယ္၊ သင္တို႔ကို အႁမစ္ပါမကၽန္ ဖၽက္ဆီးပစ္မယ္ရယ္လို႔ ႄကိမ္းေမာင္းေႁပာဆို ပါတယ္၊ ေနာက္ႃပီး သူက ဝမ္းနည္းပက္ လက္ငိုေကြ်ႃပီး ဘုရားရွင္ထံကို သြားေရာက္ တိုင္ႂကားပါတယ္၊ သူေမွ်ာ္လင့္တာက ဘုရားရွင္က သူ႔ေဆြမၽိဳးမို႔ မွန္မွန္မွားမွား သူ႔ဖက္ကေန ေဆြမၽိဳးခၽင္း ရိုင္းပင္း ကာကြယ္ ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆဟန္ရွိ ပါတယ္။

  သို႔ေပမယ့္ ဘုရားရွင္တို႔ ဆိုတာက အမွန္ကိုသာ လမ္းညႊန္ မိန္႔ႂကား တတ္သလို အမွန္တရား ဖက္ကသာ အစၪ္ထာဝရ ရပ္တည္ေလ့ ရွိတာပါ၊ ေဆြမၽိဳးဉာတကာ အမွားမို႔ ဒါေတာ့ ထားလိုက္ပါ၊ ဒါသူ႔အဆိုး မဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာမၽိဳး ဘယ္မွာရွိပါ့မလဲ၊ ေနာက္ႃပီး သူ႔ေဆြမၽိဳးေတြရဲ့ အမွားႁပဳလုပ္မႈ ကံတရား ဆိုးကၽိဳးဆက္က နည္းပါး ေပါ့ေလၽာ့ေစ၊ တစိမ္းတရံ မၽားရဲ့ အကုသိုလ္အကၽိဳး ဆက္ကေတာ့ ပိုမိုဆိုးရြားေစ၊ ေကာင္းမႈကံ မေကာင္းမႈက ံတရားမၽား အကၽိဳးဆက္မွာ ေဆြမၽိဳး ဉာတကာေတြ ရရွိခံစားရမည့္ ရလဒ္မၽားနဲ႔ အႁခားသူမၽားအတြက္ ရလဒ္ မတူႁခားနားေစ ဆိုတာမၽိဳးလည္း ဘယ္မွာ ရွိပါ့မလဲ။ဘုရားဆိုတာ မေႁပာင္းလဲတဲ့ အမွန္တရားနဲ႔ တစ္ထပ္တစ္သားတည္း ကၽေနတဲ့ တုႏိႈင္းမဲ့ အာဃအာဇာနည္ လူသားမၽိဳးပဲ မဟုတ္လား။

  ဘုရားရွင္က အေႂကာင္းစံုကို ေမးႁမန္းခဲ့ပါတယ္၊ တိႆရဟန္းႄကီးရဲ့ ဝတၲရား ခြ်တ္ယြင္းမႈေႂကာင့္ ခုလိုႁဖစ္ခဲ့ရတာကို သိရတဲ့အတြက္ ေႁပာဆိုႂကတဲ့ ရဟန္းမၽား အေပၚမွာ သည္းခံခြင့္လႊတ္ဖို႔၊ ကိုယ့္ဝတၲရား မၽားကိုလည္း ေကၽပြန္စြာ ႁပဳ လုပ္ဖို႔ ဗုဒျြက တိႆရဟန္းႄကီးကို မိန္႔ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ တိႆရဟန္းႄကီးက ဘုရားရွင္ရဲ့စကားကို နားမေထာင္ လက္မခံပါဘူး၊ သူ႔ကိုေႁပာဆိုႂကတဲ့ ရဟန္းမၽားအေပၚမွာ ဘယ္လိုမွ ခြင့္မလႊတ္ ႏိုင္ေႂကာင္းကိုသာ အေႂကာက္အကန္ ေႁပာဆိုခဲ့ပါ တယ္။

  ဒီေတာ့ ရဟန္းေတာ္မၽားက ေအာ္ ဘုရားရွင္က ဆံုးမတာေတာင္ နားမေထာင္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္လည္း ေႁပာရဆိုရခက္ တဲ့ ရဟန္းႄကီးပဲရယ္ လို႔ ေႁပာဆိုႂကပါတယ္၊ ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္က သူက ခုမွသာ ေႁပာဆိုရ ခက္ခဲတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဟိုေရွးဘဝ ကတည္းက ခုလိုပဲ ေႁပာဆိုရခက္သူ တစ္ၪီးပါဆိုႃပီး အႁဖစ္အပၽက္ေဟာင္း တစ္ခုကို မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။

  တစ္ခါက ေဒဝီလအမည္ရွိတဲ့ ရေသ့တစ္ပါးဟာ ဟိမဝႏၱာေတာမွာ ေနထိုင္ပါတယ္၊ အေႂကာင္းရွိလို႔ ႃမိဳ႔ကိုေရာက္တဲ့ အခါ အိုးထိန္းသည္ တစ္ၪီးပိုင္ဆိုင္တဲ့ ဇရပ္မွာ တည္းခိုပါတယ္၊ သူ႔နည္းတူ နာရဒဆိုတဲ့ အႁခားရေသ့ တစ္ပါးလည္း ဟိမဝႏၱာ တစ္ေနရာကေန ႃမိဳ႔ကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ ဇရပ္ပိုင္ရွင္ အိုးထိန္းသည္ေရာ၊ ၪီးစြာေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ေဒဝီလရေသ့ရဲ့ သေဘာတူခြင့္ႁပဳခၽက္ႏွင့္ပါ ဒီအိုးထိန္းသည္ရဲ့ ဇရပ္မွာပဲ တည္းခိုပါတယ္၊ ရေသ့ႏွစ္ပါးဟာ အလႅာပ သလႅာ ပေႁပာဆိုႃပီး အသီးသီး အိပ္ရာဝင္ ခဲ့ႂကပါတယ္၊

အိပ္ရာမဝင္မီမွာ ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ နာရဒရေသ့က ေဒဝီလ ရ ေသ့ရဲ့ အိပ္ရာေနရာကို ေသေသခၽာခၽာ မွတ္သားႃပီးမွ အိပ္ရာဝင္ပါတယ္၊ ညမွာ အေႂကာင္းရွိလို႔ ထသြားထလာလုပ္ ခဲ့လၽင္ ေဒဝီလရေသ့ကို ထိမိခိုက္မိ မႁဖစ္ေစဖို႔ပါ၊ သို႔ေပမယ့္ ေဒဝီလရေသ့က မူလေနရာမွာ မအိပ္ပဲ တံခါးဝမွာ ကန္႔ လန္႔ အိပ္ေနတာေႂကာင့္ ညအခါ နာရဒရေသ ့ဇရပ္အႁပင္ထြက္တဲ့ အခါ သူ႔ဆံကၽစ္ကို နင္းမိပါတယ္၊ ဒီေတာ့ ေဒဝီလ ရေသ့က ေကာက္ကၽစ္ ယုတ္မာတဲ့ရေသ့၊ ဘာေႂကာင့္ ငါ့ဆံကၽစ္ကို နင္းရတာလဲလို႔ ကၽိန္းေမာင္း ႁပစ္တင္ပါတယ္၊ နာရဒရေသ့က ေအာ္ ဆရာရေသ့၊ ဆရာရေသ့ ဒီေနရာမွာ အိပ္ေနတာကို မသိတာေႂကာင့္ ခုလိုႁဖစ္ရတာပါ၊ သည္းခံ ေတာ္မူပါလို႔ ေတာင္းပန္စကား ဆိုႃပီး ေဒဝီလရေသ့ ႁမည္တြန္ ေတာက္တီး ေနစၪ္မွာပဲ ဇရပ္အႁပင္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။

   ေဒဝီလ ရေသ့ကလည္း ဒီရေသ့ႁပန္ဝင္လၽင္ ခုလိုပဲ ငါ့ကို ေကၽာ္ဝင္ရမွာ၊ ဒီေတာ့ ေကၽာ္လၽင္လည္း ေႁခေထာက္ကိုသာ ေကၽာ္ပေစ ဆိုတဲ့အေနနဲ႔ မူလေႁခထားရာ အရပ္ဖက္ကို ၪီးေခါင္းထားႃပီး ႁပန္အိပ္ ေနခဲ့ပါတယ္၊ နာရဒ ရေသ့ကလည္း ႁပန္ဝင္တဲ့အခါ ထြက္လာစၪ္က ဆံကၽစ္ကို နင္းမိႃပီး ဆရာရေသ့ကို ႁပစ္မွားမိႃပီ၊ ႁပန္ဝင္တဲ့ အခါမေတာ့ ေႁခရင္းဘက္က ဝင္မွလို႔စိတ္ကူးႃပီး ဝင္တဲ့အခါမွာ ေဒဝီလရေသ့ရဲ့ လည္ပင္းကို တက္နင္းမိပါတယ္။ ေအာ္ရေသ့ယုတ္၊ ထြက္စၪ္ကလည္း ငါ့ဆံကၽစ္ကို နင္းခဲ့ႃပီ၊ ခုလည္းငါ့လည္းပင္းကို နင္းႁပန္ႃပီ၊ သင့္ကို ငါကၽိန္ဆဲေတာ့ မယ္ရယ္လို႔ ေႁပာဆိုပါတယ္၊

ဒီအခါမွာ နာရဒရေသ့က ဆရာ ဒါကြ်ႏု္ပ္ အႁပစ္မဟုတ္ပါ၊ ဆရာရေသ့ ခုလို အိပ္ေနမွန္း မသိတာေႂကာင့္ တစ္ခါႁပစ္ မွားမိပါသည္၊ ခုေနာက္တစ္ခါ မွာလည္း ေႁခရင္းဘက္က ဝင္အံ့ဆိုႃပီး ဝင္လာခဲ့တာပါ။ ဆရာရေသ့ သည္းခံေတာ္မူပါလို႔ ေတာင္းပန္စကား ဆိုခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွေတာင္းပန္ စကားဆိုလို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒါေႂကာင့္ ေဒဝီလ ရေသ့က ဓေရာင္ႁခည္တစ္ေထာင္ အလင္းေဆာင္တဲ့ ေနမင္းႄကီးဟာ အမိုက္ေမွာင္ကို ပယ္ေဖၽာက္တတ္တယ္၊ နံနက္ လင္းလို႔ ဒီေနမင္းႄကီး ထြန္းလင္းေတာက္ပလာတဲ့ အခါမွာ ဒီရေသ့ယုတ္ရဲ့ ၪီးေခါင္း ခုနစ္စိတ္ခုနစ္ႁဖာ ကြဲပါေစသားဓ ရယ္လို႔ ကၽိန္စာ စကားဆိုခဲ့ပါတယ္။

   နာရဒရေသ့ကလည္း ဆရာ ငါ့မွာ အႁပစ္မရွိ၊ ေတာင္းပန္ေနသည့္ ႂကားကပဲ သင္ကကၽိန္ဆိုတယ္၊ ဒီေတာ့ အကြ်ႏု္ပ္ ကလည္း အႁပစ္မရွိေႂကာင္း သက္ေသထူဖို႔ သင့္လိုပဲ ကၽိန္စာစကား ဆိုရေတာ့မွာပ၊ အႁပစ္ရွိသူရဲ့ ၪီးေခါင္းသာကြဲႃပီး၊ အႁပစ္မရွိသူၪီးေခါင္း မကြဲပါေစသတည္းလို႔ ေႁပာဆိုႃပီး တုန္႔လွည့္တစ္ဖန္ ေဒဝီလရေသ့နည္းတူ ကၽိန္စာစကားဆိုခဲ့ပါတယ္။

    တကယ္ေတာ့ နာရဒရေသ့က တန္ခိုးဣဒၶပါဒ္ နဲ႔ႁပည့္စံုတဲ့ ရေသ့တစ္ပါးပါ။ အတိ္တ္ကမၻာေလးဆယ္၊ အနာဂါတ္ကမၻာ ေလးဆယ္ကို ေအာက္ေမ့ ဆင္ႁခင္ႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္၊ သူတို႔ႏွစ္ၪီး ကၽိန္ဆိုႃပီးေတာ့ ဘယ္သူ႔ကၽိန္ဆိုမႈက အေလးသာ ေလမလဲလို႔ ဆင္ႁခင္တဲ့အခါမွာ သူကအေလးသာတာကို သိပါတယ္။ ဒါေႂကာင့္ ေဒဝီလရေသ့အေပၚမွာ ကၽေရာက္မည့္ အႏၱာရာယ္ကို ေႁမာ္ေတြးသနားႃပီး ေနမင္းႄကီး ထြက္ေပၚမလာေအာင္ တားႁမစ္ထားပါတယ္။ ေနထြက္ခၽိန္ေရာက္ပါလၽက္ ထြက္ေပၚမလာႏိုင္တာေႂကာင့္ သာမန္ႃမိဳ႔သူႃမိဳ႔သားေတြအစ ရွင္ဘုရင္အဆံုး ဒီႁပႆနာရဲ့ အေႂကာင္းရင္းကို ရွာေဖြႂကေတာ့ အႁဖစ္မွန္ကို သိႂကရပါတယ္။

   အေႂကာင္းစံုကို စံုစမ္းႃပီးတဲ့ အခါမေတာ့ ဒီႁပႆနာဟာ ေဒဝီလရေသ့ကေန နာရဒရေသ့ကို ေတာင္းပန္စကားဆိုလၽင္ ေႁပလည္သြားမယ္ဆိုတာ ႁပည့္ရွင္မင္းႄကီး သိခဲ့ပါတယ္၊ မင္းႄကီးက ေဒဝီလရေသ့ကို နာရဒရေသ့အား ေတာင္းပန္စကားဆိုဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။ မင္းႄကီး စကားကို ေဒဝီလရေသ့ကနားမေထာင္ လက္မခံခဲ့ပါဘူး၊ အဆံုးမေတာ့ ေဒဝီလရေသ့ရဲ့ လက္ေႁခတို႔ကို ဖမ္းခၽဳပ္တုတ္ေႏွာင္ႃပီး နာရဒရေသ့ရဲ့ ေျခရင္းမွာ သူ႔ဆႏၵမပါပဲ ဝပ္စင္းေတာင္းပန္ေစခဲ့ပါတယ္။

     နာရဒရေသ့က ခြင့္လႊတ္သည္းခံခဲ့ေပမယ့္ ေဒဝီလကိုယ္တိုင္ စိတ္ပါလက္ပါ ေတာင္းပန္ခဲ့တာ မဟုတ္လို႔ သူ႔အႁပစ္ကေတာ့ လံုးဝကြ်တ္လြတ္ သြားခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေႂကာင့္ေနထြက္လာတဲ့အခါ သူ႔ၪီးေခါင္းမကြဲရေလေအာင္ ေရကန္ထဲမွာ ၪီးေခါင္းျမဳတ္ ထားႃပီး ၪီးေခါင္းေပၚမွာ ေႁမစိုင္ခဲ တင္ကာ ေနထြက္အလာကို ေဒဝီလရေသ့ ေစာင့္စားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီအႄကံကိုလည္း နာရဒရေသ့ကပဲေပးခဲ့တာပါ။ ေနထြက္လာတဲ့ အခါမေတာ့ ေဒဝီလရေသ့ရဲ့ ၪီးေခါင္း ေပၚကေႁမစိုင္ခဲဟာ ခုနစ္စိတ္ခုနစ္ႁဖာ ကြဲေႂကလို႔သြားခဲ့ပါတယ္။ ေဒဝီလရေသ့ကေတာ့ အသက္မေသပဲ အႏၱရာယ္ ကေနလြတ္ ေႁမာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီဝတၴဳကို ႁမတ္စြာဘုရားက ေဟာေတာ္မူႃပီး တစ္ဆက္တည္း

အေကၠာစၦိမံ အဝဓိ မံ ၊ အဇိနိ မံ အဟာသိ ေမ။

ေယ စ တံ ၪပနယွႏၱိ ၊ ေဝရံ ေတသံ န သမၼတိ။ (ဓမၼပဒ-၃)

     ဒီလူဟာ ငါ့ကိုဆဲဖူးသူ၊ ငါ့ကိုသတ္ပုတ္ဖူးသူ၊ ငါ့အေပၚ အႏိုင္ယူဖူးသူ၊ ငါ့ၪစၥာကို ခိုးဖူးသူပဲဆိုႃပီး အမၽက္ေဒါသပြား ေနမည္ဆိုလၽင္ႁဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ရန္မီးႃငိမ္းႏိုင္လိ္မ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး ရယ္လို႔လည္း ဆက္လက္ႃပီး မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ရန္မီးေတြ မႃငိမ္းစဲႏိုင္တဲ့ ခုလို ကာလ သမယမွာအခၽင္းခၽင္းေတြႂကား၊ ရန္မီးေတြသိမ္း၊ ေအးႃငိမ္းခၽမ္းသာစြာ ေနႏိုင္ေစဖို႔ကၽိဳးေႂကာင္းႁပကာ ဆံုးမစကားဆိုေတာ္မူတဲ့ ႁမတ္ဗုဒျြရဲ့စကားေတြ ဟာ လူမၽိဳးဘာသာေနရာမေရြး မွတ္ သားေလးစား လိုက္နာစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

  လူတိုင္းလူတိုင္း ဘဝမွာ အနည္းႏွင့္အမၽား ဆိုသလိုပဲ အမွားတစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ခဲ့ဖူးႂကမွာပါ။ သို႔ေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အမွားအေပၚမွာ သခၤန္းစာ ယူပံုႁခင္းေတာ့ တစ္ၪီးႏွင့္တစ္ၪီး တူႏိုင္ႂကမယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ တခၽိဳ႔က ကိုယ္မွားခဲ့တဲ့ အမွားကို အေႁခႁပဳလို႔ ေနာင္မွာဒီလို အမွားမၽိဳး ထပ္မကၽဴးလြန္မိေအာင္ ေရွာင္ႂကၪ္တာမၽိဳး ရွိႏိုင္သလို၊ ဒီအမွားကို အေႁခခံႃပီး အမွန္တရား တစ္ခုခုရရွိေအာင္၊ ေကာင္းကၽိဳး တစ္ခုခုရေအာင္ အားထုတ္ႂက သူေတြလည္း ရွိႂကမွာပါ။

    တခၽိဳ႔ကေတာ့လည္း မွားႃပီးရင္းမွား၊ အမွားသံသရာ ႂကားမွာ လံုးလည္းႁခာလည္ ႁဖစ္ေနသူေတြလည္း ရွိမွာပါပဲ။ လူတိုင္း မကင္းႏိုင္တဲ့ အမွားကိုပဲ မွားရေကာင္းလားရယ္လို႔ အလြယ္တကူ အႁပစ္တင္မည္ ဆိုလၽင္ေတာ့ မွားသူအမွားထက္ အႁပစ္တင္သူရဲ့ အမွားက ပိုမို ဆိုးရြားပါလိမ့္မယ္၊ တဖက္မွာလည္း မွားသူအေနနဲ႔ မမွားသင့္တဲ့ အမွားမၽိဳးကို ထပ္ကာထပ္ကာ မွားေနမည္ ဆိုလၽင္ေတာ့ မိုက္မဲရာကၽမွာပါပဲ၊ ပိုဆိုးတာကေတာ့ ကိုယ့္မွာ ဆင္ႁခင္ စၪ္းစားႏိုင္စြမ္း မရွိလို႔ ကိုယ့္အမွားကိုယ္ မသိတာကို တတ္သိ နားလည္သူမၽားက ေဝဖန္ေထာက္ႁပ ပါလၽက္ကယ္နဲ႔ ႁပဳႁပင္ရမွန္းမသိ၊ ေလးစား လိုက္နာရမွန္းမသိ ႁဖစ္ေနၪီးမည္ ဆိုလၽင္ႁဖင့္ မိုက္မဲရာပါမက ယုတ္ညံ့ရိုင္းစိုင္းရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ မွား ေနတာကို ကိုယ္တိုင္လည္း သိတယ္၊ တႁခား သူမၽားကလည္း ေဝဖန္ေထာက္ႁပတယ္၊ သို႔ေပမယ့္ ဒီအမွားကပဲ ကိုယ့္ အဖို႔ အကၽိဳးအႁမတ္ ႁဖစ္ေနတာမို႔ အလားတူ အမွားမၽိဳးကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ကၽဴးလြန္တာမၽိဳး၊ အမွန္မႁပဳႁပင္ႏိုင္တာမၽိဳး ကေတာ့ အဆိုးတကာ့ အဆိုးဆံုးလို႔ေႁပာရမွာပါ။

   ေလာကမွာ ေဒဝီလရေသ့လိုပဲ ကိုယ့္အမွားကိုယ္ မသိသူေတြ၊ ကိုယ့္အႁပစ္ကို ကိုယ္မႁမင္ ႏိုင္သူေတြက အမၽားသားပါ၊ ေနာက္ႃပီး ကိုယ့္အႁပစ္ကို သူမၽား အႁပစ္ႁဖစ္ေအာင္ လုပ္ႄကံတတ္ သူေတြဆိုတာလည္း နယ္ပယ္ အသီးသီးမွာ ရွိစႃမဲပါပဲ၊ သူတစ္ပါးေတြ ဘယ္လိုပင္ ထိခိုက္နစ္နာပေစ၊ ကိုယ္သာ အမွန္ဆိုတာကို သက္ေသထူဖို႔၊ ကိုယ္အသာစီး ရဖို႔ဆိုလၽင္ ဘယ္လိုေအာက္တန္းကၽ ယုတ္ညံ့တဲ့နည္းကို သံုးရပေစ၊ သံုးကၽသူေတြ၊ အသံုးခၽ သူေတြကလည္း မၽားမွ အမၽားသားပါ ပဲ၊ ဒီလို ေကာက္ကၽစ္ စၪ္းလဲတဲ့ နည္းေတြကို အသံုးခၽႃပီး အကၽိဳးအႁမတ္ ရရွိလာတဲ့ အခါမွာလည္း ငါမို႔လုပ္ႏိုင္တာ၊ ငါေတာ္လို႔ ရလာတာဆိုႃပီးလည္း လြဲမွားစြာ ဂုဏ္ယူေကၽနပ္ေနသူေတြလည္း ရွိတတ္ပါေသးတယ္။ ပစၥဳန္ပၸန္ သံသရာ ႏွစ္တန္ဘဝအတြက္ ရင္ေလးဖြယ္ လူတန္းစားမၽိဳးေတြပ။

   တရားေတာ္ အဆံုးမွာေတာ့ လူနတ္ႁဗဟၼာေပါင္းမၽားစြာ အသိဉာဏ္ အလင္းေတြပြင့္ႃပီး အသိမွန္ အႁမင္မွန္ေတြရရွိ သြားႂကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊ အမွန္သိႁမင္ သြားသူေတြထဲမွာ တိႆရဟန္းႄကီးလည္း ပါဝင္ပါတယ္၊ စာေရးသူက ဓမၼပဒလာ ဒီဇာတ္လမ္းကို ဖတ္မိႃပီး ေအာ္ တိႆရဟန္းႄကီးလိုပဲ မဆိုင္လွစြာ သာသနာ့နယ္ပယ္ အထိေတာင္မွပဲ လာလို႔ ရာဇမာန္ တက္ေနသူေတြ၊ ကိုယ့္အမွားကို ဆင္ႁခင္ရေကာင္းမွန္း မသိပဲ သူတစ္ပါးအေပၚသာ အႁပစ္ပံုခၽတတ္ သူေတြ၊ ႁမတ္စြာဘုရားလို အတုမရွိ အတူမႁမင္ႏိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မၽိဳးက ဆံုးမလမ္းညႊန္စကား ဆိုတာကိုေတာင္ လြယ္လြယ္ ကူကူ နာယူ လိုက္နာရမွန္း မသိတဲ့သူေတြ ရွိတတ္တာပါ ကလားလို႔ ဆင္ႁခင္စၪ္းစားရင္း ပစၥဳပၸန္ႁဖစ္ရပ္အခၽိဳ႔နဲ႔ ယွၪ္စပ္ ႃပီး သံေဝဂ အထပ္ထပ္ ပြားေနမိပါတယ္။ ေနာက္ႃပီးလည္း တရားမရွိ၊ တရားမသိ လၽင္ေတာင္မွ၊ ေလာကလူအမၽား လက္ခံေနတဲ့ အမွားဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိႏိုင္သူမၽားသာ ႁဖစ္ႂကပါေစ ရယ္လို႔လည္း အားလံုးအတြက္ ဆုေတာင္း စကား ဆိုေနမိပါတယ္။ ။

အရွင္ညာဏိကာဘိဝံသ၏စာေပမွ                                   ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ျမဲၾကပါေစ

                                                                                        ေရႊျဖဴးေလး