Tuesday, September 18, 2012

သစၥာရွာဖို႔ ျမင္းစီးသူ အပုိင္း(၁) ၏အဆက္

သစၥာရွာျခင္း

သူ၏ပထမဆုံးေသာ စမ္းသပ္ခ်က္မွာ ေယာဂ(သမထ)အက်င့္ျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္က နာမည္အႀကီးဆုံး ေယာဂီဆရာႀကီး ႏွစ္ဦးျဖစ္ေသာ အာဠာရကာလာမႏွင့္ ဥဒကရာမပုတၱ တို႔ထံတြင္ တပည့္ခံ သင္ယူက်င့္ႀကံခဲ့သည္။ ထိုဆရာႀကီးႏွစ္ဦးထံမွ သင္ယူစရာရွိသည္မ်ားကို အျမင့္ဆုံးထိ တတ္ေျမာက္ခဲ့သည့္တိုင္၊ သိဒၶတၳမွာ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲမႈ မရႏိုင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ေယာဂအက်င့္က ေပးႏိုင္ေသာ ဘဝင္က်စိတ္မွာ တဒဂၤစိတ္တည္ၿငိမ္မႈကိုသာ ရသည္။ သူလိုခ်င္ေသာ လြတ္ေျမာက္ေရးလမ္းစ မဟုတ္။ ဤနည္းျဖင့္ ထာဝရစိတ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကိုမရႏိုင္ဟု စဥ္းစားမိသည္။

စင္စစ္ေယာဂအက်င့္မွာ ေနာင္ဗုဒၶသာသနာတြင္ အေရးႀကီးလာမည့္ ကမၼ႒ာန္းလုပ္ငန္းအတြက္ ပါရမီအေျခခံကိုေပးႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုႏိုင္စရာရွိပါသည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ သိဒၶတၳလိုခ်င္သည္မွာ ကမၼ႒ာန္းအတြက္ ကမၼ႒ာန္းမဟုတ္ (meditation for the sake of meditation)။ ထာဝရေအးၿငိမ္းမႈကို ဦးတည္သြားႏိုင္မည့္ ကမၼ႒ာန္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဘဝဆိုေသာ ျဖစ္တည္မႈ၏ အနက္႐ိႈင္းဆုံးေနရာအထိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္သည့္ကမၼ႒ာန္းမ်ိဳး ျဖစ္ရမည္။ (Insight Meditation) (ဝိပႆနာ ကမၼ႒ာန္းကို ဆိုလိုဟန္ ရွိပါသည္။) ေယာဂအက်င့္တြင္ ဤအျခင္းအရာမ်ိဳး ရွာမေတြ႔သည္ႏွင့္ သိဒၶတၳမွာ ဆရာႏွစ္ဦးကို ႏႈတ္ဆက္ခဲြခြာကာ သူ၏သစၥာရွာပုံေတာ္ခရီးကို ဆက္ခဲ့သည္။

သူ၏ ဒုတိယစမ္းသပ္ခ်က္မွာ “တပအက်င့္” (asceticism) ျဖစ္သည္။ ေကာ႑ည အမႉးျပဳေသာ တပသီ (ascetic) ငါးဦး စုေပါင္းေနထိုင္ရာ ဥ႐ုေဝလေတာအုပ္အတြင္းရွိ ေတာရေက်ာင္းေလးသို႔ ေရာက္သြားသည္။ တပအက်င့္ဆိုသည္မွာ အလြန္အကၽြံၿခိဳးၿခံ ေခၽြတာျခင္း၊ မိမိကိုယ္ကို နာက်င္ပင္ပန္းေစျခင္း စေသာနည္းမ်ားျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ေရးကို ရႏိုင္လိမ့္မည္ဆိုေသာ ယုံၾကည္မႈ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ ယုံၾကည္က်င့္ႀကံသူမ်ိဳးကို တပသီဟုေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာျပင္းထန္လွေသာ သိဒၶတၳမွာ မူလရွိရင္းစဲြ တပသီငါးဦးထက္ပင္ လြန္ကဲ၍ တပအက်င့္ကို အျမင့္ဆုံးထိေရာက္ေအာင္ က်င့္ေတာ့သည္။

သို႔ျဖင့္ သူ၏ရုပ္ခႏၶာမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အိုမင္းရင့္ေရာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ သစ္ပင္အို၏ ျမစ္ဖ်ားမ်ားကဲ့သို႔ ဖုထစ္ယုိယြင္းလာသည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာျခင္းမွ လဲြ၍ သူလိုခ်င္ေသာ လြတ္ေျမာက္ေရးလမ္းစကို မျမင္။ ထာဝရေအးၿငိမ္းမႈ ဆိုသည္မွာ မိမိကိုယ္ကို ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈမ်ိဳးျဖင့္ မရႏိုင္။ မိမိကုိယ္ကို ေအာင္ႏိုင္မႈျဖင့္သာ ရႏိုင္စရာရွိသည္ဟု ေတြးမိသည္။ သို႔ျဖင့္ တပသီငါးဦးႏွင့္ လမ္းခဲြခဲ့ရျပန္သည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ေတာ့ စတင္လမ္းခဲြသူမွာ သူ မဟုတ္။ သူ႔အေပၚ ေမၽွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားေတာ့ေသာ တပသီငါးဦး ကိုယ္တိုင္ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶက်မ္းစာမ်ား၏ အလိုအရ ေယာဂႏွင့္တပ အက်င့္မ်ားတြင္ သစၥာကိုရွာရင္း ေျခာက္ႏွစ္တာမွ် ကုန္ဆုံးခဲ့ရသည္ဟုဆိုပါသည္။

သည္လိုႏွင့္ ဥရုေဝလေတာအုပ္အတြင္း ေနရဥၨရာျမစ္ေဘးရွိ၊ တစ္ခုေသာ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ ဤေနရာသည္ ကမၼ႒ာန္းဘာဝနာ ပြားမ်ားရန္အတြက္ သင့္ေလ်ာ္ေသာေနရာဟု စဥ္းစားမိ၍ ၊ မထတမ္းထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။ မိမိ၏ မင္းပ်ိဳမင္းလြင္ဘဝႏွင့္ ေျခာက္ႏွစ္ကာလ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ျပန္လည္စိစစ္ သုံးသပ္ရေတာ့သည္။ သူ႔အေနႏွင့္ ဘဝ၏အခ်ိဳၿမိန္ဆုံး ကာမခ်မ္းသာကိုလည္း ခံစားခဲ့ဖူးၿပီ။ ဘဝ၏ အခါးသီးဆုံး အစြန္းေရာက္အက်င့္မ်ားကိုလည္း ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ဖူးၿပီ။ စိတ္၏ေအးၿငိမ္းမႈကို မရ။ လြတ္ေျမာက္ေရးလမ္းစ မျမင္။ သစၥာတရားသို႔ သြားရာလမ္းသည္၊ အခ်ိဳဆုံးလမ္းမဟုတ္သလို အခါးဆုံးလမ္းလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ ဤအစြန္းႏွစ္ခုၾကားမွ တတိယလမ္းသာ ျဖစ္ဖြယ္ရွိသည္ဟု ဆင္ျခင္မိသည္။

ဤအခိုက္မွာပင္ မိမိငယ္ဘဝမွ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို ဖ်တ္ကနဲ အမွတ္ရလိုက္သည္။ ထိုစဥ္က မိမိဖခင္မွာ လယ္ထြန္မဂၤလာပဲြသဘင္ က်င္းပေနခ်ိန္။ မိမိကို သေျပပင္ရိပ္တြင္ သိပ္ထားခဲ့သည္။ ကေလး အရြယ္မွ်သာ ျဖစ္ေသာ သိဒၶတၳမွာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွ အသံမ်ိဳးစုံကို လည္းေကာင္း၊ သေျပရိပ္၏ ေအးျမေသာ အထိအေတြ႔ကိုေသာ္လည္းေကာင္း သတိမျပဳမိပဲ၊ မိမိခႏၶာကိုယ္တြင္သာ သိစိတ္ကို စုစည္းထားလိုက္မိသည္။ ဤကာလငယ္အတြင္း ရခဲ့ေသာ ခ်မ္းသာပီတိကို မိမိဘဝတြင္ ေနာက္ထပ္တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးေတာ့ေပ။ (ဗုဒၶက်မ္းစာမ်ားက ပထမစ်ာန္ဟု သတ္မွတ္ပါသည္။)

ဤအေတြ႔အႀကံဳကို ဆင္ျခင္လိုက္မိေသာ သိဒၶတၳမွာ၊ သစၥာလမ္းစသည္ မိမိခႏၶာကိုယ္အတြင္းမွာပင္ ရွိလိမ့္မည္ဟု သေဘာရလာသည္။ သို႔ျဖင့္ ေယာဂဆရာႀကီးမ်ားထံမွ ရခဲ့ေသာ ကမၼ႒ာန္းအက်င့္ႏွင့္ အာရုံတို႔ကို စုစည္းၾကည့္လိုက္ရာ ႐ုပ္ခႏၶာသာမက၊ သိစိတ္အလ်ဥ္၏ မၿမဲေသာ သဘာဝကို ပထမဆုံး ဆင္ျခင္လိုက္မိသည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ မၿမဲျခင္း၏ ဒုတိယအႁမြာညီေနာင္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ မဟုတ္သည့္ အျဖစ္ကို သတိျပဳလိုက္မိသည္။ ေနာက္ဆုံးေတြ႔ရွိလိုက္ေသာ တတိယ အႁမြာညီေနာင္မွာ မိမိအလိုသို႔ မလိုက္သည့္သေဘာ၊ မိမိဆႏၵႏွင့္ မည္သို႔မွ် မသက္ဆိုင္သည့္ သေဘာ၊ အစိုးမရသည့္ သေဘာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ (ဗုဒၶက်မ္းစာမ်ားအရ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ ဆိုေသာ လကၡဏာေရးသုံးပါး ျဖစ္ပါသည္။)

မိမိခႏၶာမွရေသာ အဆိုပါလမ္းစကို ဆဲြဆန္႔ၾကည့္ရာ လူ႔ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုလုံး၏ အျခင္းအရာမ်ားမွာ တစ္စစပီ ျပင္လာေတာ့သည္။ ဘဝ၏ တကယ့္အႏွစ္ အျခင္းအရာ။ ဤအျခင္းအရာ၏ တြန္းအားမ်ား၊ ဤအျခင္းအရာမွ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္း၊ ဤလမ္း၏အဆုံး ထာဝရ ၿငိမ္းေအးမႈ ... ။ ဤသည္ပင္ မိမိရွာေဖြေနသည့္ သစၥာတရားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ( ဗုဒၶက်မ္းစာမ်ားအရ ဒုကၡသစၥာ၊ သမုဒယသစၥာ၊ မဂၢသစၥာ၊ နိေရာဓသစၥာဆိုေသာ သစၥာေလးပါး ျဖစ္ပါသည္။)

အစစ္အမွန္ ၿငိမ္းေအးမႈ (True joy of existence) ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေနၿပီ ျဖစ္သည့္တိုင္၊ ဗုဒၶမွာ ေနရဥၨရာအနီးမွ မခြာႏိုင္ေသးပါ။ ေနာက္ထပ္ရက္သတၱ ခုနစ္ခုလုံး ဤအနီးအနားမွာပင္ က်င္လည္က်က္စားရင္း လတ္တေလာရခဲ့ၿပီးေသာ မိမိ၏ဉာဏ္အလင္းကို အႏုလုံ ပဋိလုံ ျပန္လည္သုံးသပ္ေနခဲ့သည္။ ဤကာလအတြင္း မိမိဉာဏ္အလင္းရခဲ့ရာ ေညာင္ပင္ႀကီးကိုလည္း မမွိတ္ေသာမ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ (ဤသည္ကို ရည္စူး၍ အဆိုပါေညာင္ပင္ကို ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားက “ေဗာဓိ”ဟု အမွတ္အသားျပဳခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ “ဉာဏ္အလင္း သစ္ပင္” Tree of enlightenment သို႔မဟုတ္ ဉာဏ္ပညာသစ္ပင္ Tree of wisdom ဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္)

ဤသည္ပင္ နယူတန္၏ ကမာၻ႔ဆဲြအား၊ ပတ္စ္ခ်ာ၏ ပိုးမႊားေဗဒ၊ အိုင္းစတိုင္း၏ ႏိႈင္းရသေဘာတရား စေသာ ေခတ္သစ္ေတြ႔ရွိခ်က္မ်ား အားလုံးထက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေစာၿပီး အဆေပါင္းမ်ားစြာ က်ယ္ျပန္႔နက္႐ိႈင္းလွေသာ မဟာေတြ႔ရွိမႈႀကီး ျဖစ္ပါသည္။

မစ္ရွင္

မိမိရရွိၿပီးေသာ ဉာဏ္အလင္းကို ပထမဆုံး မည္သူ႔ကို ျဖန္႔ေဝရမည္နည္းဟု စဥ္းစားလိုက္ရာ ဗုဒၶ၏ အာ႐ုံတြင္ သူႏွင့္အတူ ၆ ႏွစ္နီးပါးမွ် ဒုကၡခံေဖာ္ ခံဖက္ျဖစ္သည့္ တပသီငါးဦးကို ေျပးျမင္လိုက္သည္။ ဤအခ်က္သည္ပင္ ဗုဒၶ၏ ပညာရွင္ပီသမႈဟု ဆိုရပါလိမ့္မည္။ သူသည္ တပသီတို႔၏ တပအက်င့္ကို လက္မခံႏိုင္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ၾကားတြင္ ပုဂၢိဳလ္ေရးျပႆနာ မရွိ။ သစၥာလမ္းေၾကာင္း၏ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ရိုးသားစြာ အမွန္ရွာေဖြလိုသူ (ပါရမီအခံရွိသူ) အားလုံးစုစည္းႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္သည္။ သို႔ျဖင့္ တပသီငါးဦးရွိရာ မိဂဒါဝုန္ (ဣသိပတန) သို႔သြားၿပီး၊ တရားဦး ေဟာေတာ့သည္။

ထိုေလးဦး (ဓမၼစကၠပၸဝတၱန) မွစ၍ ဗုဒၶ၏ ဓမၼစၾကာမွာ ေနာင္ ၄၅ ႏွစ္တာမွ် မျပတ္လည္ပတ္ေနေတာ့သည္။ အရွင္ေကာ႑ည အမႉးျပဳေသာ တပသီေဟာင္း ငါးဦးတို႔ပင္ ဗုဒၶဦးေဆာင္ေသာ သံဃာ့အဖဲြ႔အစည္း၏ ပထမဆုံးအဖဲြ႔ဝင္မ်ား ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ဤအခ်ိန္မွေန၍ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ တိုင္သည္အထိ ကာလရွည္ႀကီးသည္ပင္ ဗုဒၶ၏ မစ္ရွင္ခရီး ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဗုဒၶက်မ္းစာမ်ားႏွင့္ သမိုင္းအေထာက္အထားမ်ားအရ အဆိုပါ မစ္ရွင္ခရီးရွည္ႀကီးကို ဤသို႔မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ပါသည္။

(၁)            ဘီစီ ၅၂၈                     - ဣသိပတန (ယခု-ဆာရနာတ္)
(၂)            ဘီစီ ၅၂၇                     - ရာဇၿဂိဳဟ္
(၃)            ဘီစီ ၅၂၆                     - ရာဇၿဂိဳဟ္
(၄)            ဘီစီ ၅၂၅                     - ရာဇၿဂိဳဟ္
(၅)            ဘီစီ ၅၂၄                     - ေဝသာလီ
(၆)            ဘီစီ ၅၂၃                     - မကုဋေတာင္ (ယခု - ဗိဟာရ္)
(၇)            ဘီစီ ၅၂၂                     - တာဝတႎသာ -? (က်မ္းစာအရ)
(၈)            ဘီစီ ၅၂၁                     - သုသုမာရေတာင္ (ယခု - က်ဳနာရ္)
(၉)            ဘီစီ ၅၂၀                     - ေကာသမၺီ (ယခု - ဣလဟာဗာ္)
(၁၀)           ဘီစီ ၅၁၉                     - ပါလိေလယ်က (ယခု - မိရ္-ဂ်ာပူ)
(၁၁)           ဘီစီ ၅၁၈                     - နာဠာ (ယခု - ဗိဟာရ္)
(၁၂)           ဘီစီ ၅၁၇                     - ေဝရဥၨာ (ယခု - မထုရာ)
(၁၃)            ဘီစီ ၅၁၆                     - စာလိယေတာင္ (ယခု - ဗိဟာရ္)
(၁၄)           ဘီစီ ၅၁၅                     - သာဝတၳိ (ယခု - ေဂါ႑ာ)
(၁၅)           ဘီစီ ၅၁၄                     - ကပိလဝတၳဳ
(၁၆)            ဘီစီ ၅၁၃                     - အာလဝီ (ယခု - အာရ္ဝလိ)
(၁၇)            ဘီစီ ၅၁၂                     - ရာဇၿဂိဳဟ္
(၁၈)            ဘီစီ ၅၁၁                     - စာလိယေတာင္
(၁၉)            ဘီစီ ၅၁၀                     - စာလိယေတာင္
(၂၀)            ဘီစီ ၅၀၉                     - ရာဇၿဂိဳဟ္
(၂၁)မွ (၄၅)   ဘီစီ ၅၀၈-၄၈၄              - သာဝတၳိ
(၄၆)            ဘီစီ ၄၈၃                     - ေဝသာလီ

အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရလွ်င္ အိႏၵိယေျမာက္ပိုင္းနွင့္ အလယ္ပိုင္းဟု ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဤသို႔ခရီးရွည္ႀကီးကို ႏွင္ခဲ့ၿပီး၊ ဘီစီ ၄၈၃ ခုႏွစ္ သက္ေတာ္ ရွစ္ဆယ္အရြယ္တြင္ ကုသိနာရုံျပည္ အင္ၾကင္းဥယ်ာဥ္တစ္ခုဝယ္ ဗုဒၶကြယ္လြန္ (ပရိနိဗၺာန္စံ) ခဲ့ပါသည္။ ဗုဒၶ၏ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္တြင္ ေနာက္ဆုံးမွာၾကားခဲ့ေသာ အမွာစကားမွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား အတြက္သာ မက၊ လူသားအားလုံးအတြက္ပင္ အထူးအဓိပၸာယ္ရွိလွသည္ဟု ေႏွာင္းေခတ္ ပညာရွင္မ်ားက အမွတ္အသားျပဳခဲ့ရပါသည္။
ဤအမွာစကားမွာ
“ဝယဓမၼာ သခၤါရာ
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ”

ဟူေသာ ပါဠိဂါထာတိုေလး တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည္။
ဤသို႔နားလည္ရပါသည္။

“ဘဝသည္ မၿမဲ
မေမ့မေလွ်ာ့ေသာ ကိုယ္စိတ္ႏွလုံးရွိေစ ......... ။”

(သစၥာရွာဖုိ ့ျမင္းစီးသူ ေက်ာ္ဝင္း၏စာအုပ္) ဆက္လက္ေရးသား ေဖာ္ျပပါမည္။

No comments:

Post a Comment