အခ်စ္ႏွင့္အမုန္း၏ သံသရာ

ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္းသည္ ျဖစ္၏ ။

ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ မုန္းျခင္းသည္ ျဖစ္၏ ။

မုန္းျခင္းေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္းသည္ျဖစ္၏ ။

မုန္းျခင္းေၾကာင့္ မုန္းျခင္းသည္ ျဖစ္၏ ။

(အဂုၤတၱရနိကယ္၊စတုကၠနိပါတ္ ၊ေပမသုတ္)

ခ်စ္ျခင္းႏွင့္မုန္းျခင္းတုိ ့သည္ သဒၵါအားျဖင့္ဆုိေသာ္ အရကြဲ ေသာ္လည္း ဒြန္တြဲေနလွ်က္ရွိ၏ ။ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ ခ်မ္းသာျခင္း၊အတုိ ႏွင္အရွည္ ၊အနိမ့္ႏွင့္အျမင့္ အစရွိေသာအားျဖင့္ အရမတူေသာ္လည္း ဒြန္တဲြလွ်က္ရွိၾက၏ ။ သုိ ့ေသာ္ ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ ခ်မ္းသာျခင္းသည္ တစ္ျပဳိင္တည္း ျဖစ္၍ မရသကဲ့သုိ ့ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ မုန္းျခင္းသည္လည္း တစ္ျပဳိင္နက္ထဲ ျဖစ္၍ မရေပ ။ကိေလသာေႏွာင္ထုံးျဖစ္ေသာ ဤခ်စ္ျခင္းႏွင့္ မုန္းျခင္းသည္ မဂ္ဖုိလ္မရေသး၍ ပုထုဇဥ္ သတၱဝါမွန္သမွ် ကုိ ခ်ည္ေႏွာင္ေနမည္သာ ။သံသရာေရယာဥ္ေၾကာမွာ စီေမ်ာေနသမွ် တစ္ခဏတာဘဝအေကြ ့မ်ားစြာ၌  တစ္ဦးႏွင့္
တစ္ဦး ျပန္လည္ဆုံးဆည္းမိကာ ခ်စ္လုိက္မုန္းလုိက္ ႏွင့္ အခ်စ္အမုန္းသံသရာက မဆုံးေသးသမွ် အဆုံးဘဝဟူ၍ လည္းရွိလာၾကေတာ့မည့္မဟုတ္ေပ ။ 

တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ခ်စ္ၾကရာ၌ ခ်စ္တက္လွ်င္ကားေဆးျဖစ္၍ မခ်စ္တက္လွ်င္ကားေဘး ျဖစ္သြားတက္၏ ။ မိမိခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူ အေပၚ၌ နားလည္းမွ ု ့၊သီးခံခြင့္လြတ္နုိင္မွ ု့၊ေပးဆပ္မွ ု ့တုိ ့ျဖင့္ ခ်စ္နုိင္လွ်င္ ေမတၱာသေဘာ သက္ေရာက္သကဲ့ သုိ ့ ေဆးမည္ျခင္းတစ္ပါးလည္းျဖစ္ေပ၏ ။ မိမိခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူအား တစ္ပါးသူတုိ  ့မွ ဂုဏ္ျမွင့္၍ ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာဆုိျခင္း ၊ႏွစ္သက္ ျမတ္နုိးေၾကာင္းစကားျဖင့္ ေျပာဆုိျခင္းေၾကာင့္ထုိသူအေပၚ၌ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းမုဒိတာျဖင့္ ပုိ၍ ခ်စ္ခင္လာျခင္းသည္ ျဖစ္လာရ၏ ။ဤသည္ကုိ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္းသည္ျဖစ္ေပၚသည္မည္၏ ။

တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးခ်စ္ၾကရာ၌ သီးခံမွ ု ့မရွိ၊ နားလည္းမွ ု ့မရွိ၊မနာလုိ ဝန္တုိျခင္း၊ ရယူလုိျခင္းသာရွိၾကလွ်င္ ခ်စ္ရာမွ အမုန္းမာန္ပြားျခင္းသုိ ့ကူးေျပာင္သြားၾကရေလ၏ ။စူဠသုဘဒၵါသည္ အေလာင္းေတာ္ဆဒၵန္ဆင္မင္းအေပၚ၌  သည္းခံခြင့္လြတ္မွ ုမရွိ ၊ရယူလုိမွ ုျခင္သာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ အမုန္းမာန္ပြားျခင္းေရာက္သြားရေလ၏ ။ အမုန္မာန္ပြား၍ အျငွိဳးထားတာ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ၌ အေလာင္ေတာ္အား ေဘးဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေပးခဲ့ေလ၏ ။ ထုိသုိ ့ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးေပးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္မိမိသည္လည္း  ဒုကၡဆုိက်ဳိးအမ်ဳိးမ်ဳိးခံစားခဲ့ရေလ၏ ။ဤ ကား မခ်စ္တက္ျခင္းေၾကာင့္ ေဘးဒုကၡျဖစ္ရသည္မည္၏  ။ မိမိလုိလားႏွစ္သက္၍ ခ်စ္ခင္ျမတ္နုိးေသသာသူအား တစ္ပါးသူတုိ ့မွ ကဲရဲ့ရွုတ္ခ်ျခင္းစကားတုိ ့ျဖင့္ေျပာဆုိေသာအခါ မိမိကုိကုန္းေခ်ာစကားေျပာ ဆုိေသာအခါတုိ ့၌ မိမိကုိ အမွန္ယုံမွတ္၍  ထုိသူအေပၚ၌ တျဖည္းျဖည္းအခ်စ္ေလ်ာ့လာတက္ေပ၏ ။ ခ်စ္လြန္အားၾကီး၍ အျမဲတမ္းစုိးရိမ္မွ ုရွိျခင္း ငုံထားမတက္ခ်စ္ပါသည္ဆုိ ၍အျမဲတမ္းဝန္တုိေနျခင္းတုိ ့ေၾကာင့္အခ်စ္ၾကီး၍ အမ်က္ၾကီးရ ၏။ ဤသုိလွ်င္ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ အမုန္းျခင္း ျဖစ္ရ၏ ။

                                     ပိယေတာ ဇာယတိ ေသာေကာ၊

                                     ပိယေတာ ဇာယတိ ဘယံ၊

                                     ပိယေတာ ဝိမုတၱႆ ၊

                                     နတၳိေသာေကာ ကုေတာ ဘယံ။

                      ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ စုိးရိမ္ျခင္းသည္ ျဖစ္၏ ။ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ေဘးရန္သည္ျဖစ္၏ ။ခ်စ္ျခင္းမွ လြတ္ေသာသူအား စုိးရိမ္ျခင္းသည္ မရွိ။ေဘးရန္သည္အဘယ္မွာရွိအံ့နည္း။ (ဓမၼပဒ၊ပိယဝဂ္၊မထင္ရွားေသာသူၾကြယ္ဝတၳဳ) မိမိမလိုလားႏွစ္သက္သူသည္ မိမိအေပၚ၌ ေလာကဝတ္ျဖင့္ ပ်ဴငွာျခင္း အရာရာ၌ လည္းသည္းခံခြင္လြတ္နားလည္းေပးျခင္းတုိ ့ေၾကာင့္ထုိသူ၏ေမတၱာတရားသည္ မိမိအေပၚ၌ စူးရွလာျပီး အမုန္းတရားကုိေလ်ာ့နည္းလာကာခ်စ္ခင္ျမတ္နုိးလာရေပ၏ ။ထုိအခါ မုန္းျခင္းမွ ခ်စ္ျခင္းသည္ျဖစ္ေပၚလာရေပ၏ ။မိမိမုန္းေသာသူသည္ မိမိအေပၚ၌ အဘယ္မ်ပင္ ေလာကဝတ္ပ်ဴငွာလြန္းေနသည္ျဖစ္ေစ ထုိသူအေပၚ၌ အေကာင္းမထင္ေတာ့ ။ထုိသူျပဳသမွ် မိမိစိတ္ထဲ၌ ကန္ ့လန္ ့ကန္ ့လန္ ့သာျမင္ေနတက္၏ ။အမုန္းေပၚ၌ အမုန္းမာန္သာ ဆင့္ပြားေနမည္သာ ။ တစ္ပါးသူတုိ ့မွာလည္း မိမိမုန္းေသာသူ၏ ခ်ီးမႊမ္းဂုဏ္တင္ခန္းတုိ ကုိ ဖြင္ဆုိ ေနလွ်င္ပင္ မရွုစိမ့္နုိင္ေတာ့ေပ။

ထုိခ်ီးမႊမ္းသူတုိ ့ကုိ ပင္ ေရာျပြမ္း၍ အမုန္းပြားမိတက္ေလ၏ ။ဤသည္ပင္ မုန္းျခင္းေၾကာင့္မုန္းျခင္းသာျဖစ္ေပၚရသည္မည္၏ ။ အဘယ္သုိ ့ပင္ျဖစ္ေစမုန္းျခင္းသည္ ကား ဆုိးက်ဳိးတစ္ရပ္သာျဖစ္၏ ။သူတစ္ပါးအေပၚ၌
အမုန္းပြားျခင္းသည္ မိမိအားသာတန္ျပန္ တက္ေရာက္ေစ၏ ။တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ခ်စ္ခင္ျမတ္နုိးၾကျခင္းသည္သာ ေအးျမေသာေမတၱာ သေဘာသုိ ့ သက္ေရာက္ေစနုိင္၏ ။ထုိေၾကာင့္ "မဃေဒဝ"၌ လာသည္ကား ..ခ်စ္ခင္ျမတ္ေလး၊က်ြမ္းဝင္ေဆးကား၊ၾကည္ေအးေမတၱာ၊လက္ေတြ ့သာတည္း။ကုိယ္မွာအျမဲ၊ေစာင့္သုံးစြဲက
၊ေဘးလြဲရန္ကာ၊ကုိယ္ခ်မ္းသာလွ်က္ ၊စိႏၱာမဏိ၊တန္ခုိးရွိသုိ ၊သိဒၶိသီးသီး၊ဘုန္းတန္းၾကီးသည္၊ရွိန္ျပီးေမတၱာမာန္တန္သာတည္း။ ဟုဆုိထားေလ၏ ။
ဤခ်စ္ျခင္းမုန္ျခင္းသည္စ်ာန္ဝင္စားေသာရဟႏၲာ ပုဂၢဳိလ္တုိ ့ႏွင့္ အာေသာတရားကင္းသည့္ အရဟတၱဖုိလ္တည္းဟူေသာ လြတ္ေျမာက္မွ ုကုိ မ်က္ေျမာက္ျပဳ၍ ေနေသာ ရဟႏၱာပုဂၢဳိ္လ္ တုိအားသာလွ်င္ မျဖစ္ေပၚနုိင္ေတာ့ေပ ။မဂ္ဖုိလ္တည္းဟူေသာ လြတ္ေျမာက္မွ ုကုိ မ်က္ေမွာက္မျပဳေသးသမွ်ကာလပါတ္လုံး အခ်စ္ႏွင့္အမုန္းသံသရာ သည္ဆုံးနုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ ။ဤ က်င္လည္ေနသမွ် သံသရာတစ္ေလွ်ာက္၌ လည္းအမုန္းတရားတုိ ့ေလ်ာ့နည္းနုိင္သမွ်က်င့္ၾကံၾက၍ အခ်စ္ဟူေသာေမတၱာသေဘာကုိေဆုင္နုိင္ၾကရန္က်ဳိးစားၾကရမည္သာ..။ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ျမဲ ၾက၍ အခ်စ္စစ္မွန္ေတြ ့နုိင္ၾကပါေစ...။