ေျမျမတ္မဟာဗုဒၶဂယာ
ျမတ္ဘုရားဖြားေတာ္မူရာ
ျမတ္ဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာ
တရားဦးေဟာေတာ္မူရာ
ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူရာ
မဟာစည္ဆရာေတာ္
မင္းကြန္းဆရာေတာ္
မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္
သီတဂူဆရာေတာ္
ၾကားဖူးေနၾကစကားထဲက ဘ၀ရထား ... ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ လူ႔ဘ၀ႀကီးတစ္ ခုလံုးကို
ရထားတစ္စင္းန႔ဲ တင္စားၿပီးေျပာဆိုဆံုးမသြားတာမိ
ရထားတစ္စင္းန႔ဲ တင္စားၿပီးေျပာဆိုဆံုးမသြားတာမိ
တစ္ရက္တည္းမဟုတ္။ ဘ၀ စဆိုကတည္းက တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ရထားေပၚမွာတင္ မီးဖြားခဲ့ၾက။
ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ အ့ံၾသလြန္းလို႔။ ေန႔ေစ့လေစ့ႀကီး ဘာေၾကာင့္မ်ား
ခရီးသြားၾကတာ ပါလိမ့္ေပါ့။ စဥ္းစားရတာ မေရရာခဲ့ပါ။ အဲ့သလို မရိုးမဆန္း
ျဖစ္ရပ္ေတြ ဘ၀ရထားေပၚမွာ စံုလို႔ပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း ေရလမ္းကသြားေတာ့
သေဘၤာေပၚမွာ ေမြးဖြားၾက။ ေလေၾကာင္းမွာ သြားရင္းလာရင္းေတာ့
မေမြးေလာက္ဘူးလို႔ အဆစ္ေတြးၾကည့္မိပါေသးတယ္။ ဒါလည္း မေျပာႏိုင္ပါဘူး...
ကိုယ္မွမသိတာ။ရထားဆိုတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ လူတန္းစားေပါင္းစံု အလႊာေပါင္းစံုကို စီးနင္းၾက။
ရထားေပၚမွာတင္ မိတ္ေဆြေတြဖြဲ႔ၾက။ ခင္မင္ၾက။ ရင္းႏွီးၾက။လက္ဆံုးစားၾကေသာက္ၾက။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေသာက္ၾကစားၾက။ ေနရာေတြလုၾက။
ရန္ျဖစ္ၾက။ ကေလးေတြကငိုၾက။ ေစ်းသည္ေတြက ဆူလို႔ညံ့လို႔။ အထက္တန္းတြဲဘက္
ကုိၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခံုေလးေတြသပ္သပ္ရပ္ ရပ္နဲ႔ လူေတြကလည္း
ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္။ လက္မွတ္ကနံပါတ္နဲ႔ ခံုနံပါတ္ကိုကိုက္ေအာင္ရွာေနတာေတြေလာက္ပဲရွိ
အေရာင္ေသြးေတြ တစ္မ်ိဳးစီျဖစ္ေနတာေတာ့ သတိျပဳမိသား။ အဲ့ဒါဘာလဲဆိုတာကို
ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး။ အင္း ... ဒီလိုနဲ႔ပဲ မိမိတို႔ လိုရာခရီးပန္းတိုင္ကိုေရာက္တဲ့အခါ ဆင္းသြားၾကျပန္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က လည္း ထိုေနရာမွပင္
ထပ္ၿပီးတက္လာၾကျပန္တယ္။ ခရီးသည္ေတြ ဘာေတြဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနေန ရထားႀကီးကေတာ့
အျပံဳးမပ်က္ ခရီးဆက္ေနဆဲပါပဲ။ဘ၀သံသရာ သီခ်င္းထဲကလို ခရီးပန္းတိုင္း မေရာက္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆင္း၊
တစ္ေယာက္တက္ ဆက္လက္ထြက္ခြါလာ ..လိုက္တာ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ဆံုးမည္မသိ။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကေတာ့ ဒီေဃာ ဗာလာန သံသာေရာ၊ သဒၶမၼံ အ၀ိဇာနတံ။
သူေတာ္ေကာင္းတရားကို မသိေသာသူအား သံသရာသည္ ရွည္လ်ား၏ ဟူသတည္း။
တရားမသိသမွ်ေတာ့ ကရြတ္ေခြ ေပၚ ကင္းေလွ်ာက္သလိုဆံုးႏိုင္ဖြယ္ရာမျမင္ဘူးလို႔ ဘုရားရွင္မိန္႔လိုက္တာက မွတ္သားစရာပါပဲ။
ရထားေပၚကို စတင္ၿပီး တက္ေရာက္လာကတည္းကလက္မွတ္နဲ႔၀ယ္ၿပီးစီးခဲ့ရတာခ်ည္
ကိုယ့္ခံုကိုထားပစ္ခဲ့ရမွာပါပဲ။ ငါ ထုိင္ခဲ့တဲ့ ခံုေလးဆိုၿပီးသယ္သြားခြင့္မရွိပါဘူး။ ဒီမွာပဲေနေတာ့မယ္ဆိုၿပီးေတာ့လည္
ေနခြင့္မရွိပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ရထားစီးသူတို႔ခမ်ာ ခံုေလးတစ္ခံုအတြက္ အလုအယက္
ရန္ျဖစ္ေနၾကတာ ရထားစီးဖူးတဲ့သူတိုင္း ျမင္ေတြ႕ခဲ့ဖူးၾကမွာပါ။ ကိုယ္တိုင္
ရန္ျဖစ္ၿပီး စီးခဲ့တာမ်ိဳးမ်ား ရွိခ်င္ရွိေနႏိုင္မယ္ထင္တယ္ေနာ္
ကိုယ္လိုရာကို ေရာက္ဖို႔အတြက္ သက္သက္သာသာ မရွိလွတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ဘ၀ရထားႀကီးကလည္း တစ္ေရြ႕ေရြ႕န႔ဲ အေမ့၀မ္းေခါင္းကေန ေမာင္းထြက္လာလိုက္တာ
ခုဆို အေတာ့္ကို ခရီးေပါက္ေနပါ ေရာလား။ ခရီးသြားရင္နဲ႔ ကိုယ့္ထမင္းေလး
တစ္လုပ္စားရဖို႔ သူတစ္ပါးတို႔ကို သတ္ဖို႔လည္း ၀န္မေလးတဲ့ အျဖစ္ေတြနဲ႔
ၾကံဳ ခဲ့ရ။ သူမ်ားပစၥည္းယူစားဖို႔လည္း မေၾကာက္လန္႔ခဲ့။ အစားတစ္ခုအတြက္
စကားမ်ားၾက။ ရန္သတ္ၾက။ ေနရာတစ္ခုအတြက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ေတြလုပ္ၾက။
အခ်ိန္တန္ရင္ ဒီခံုတန္းကို ငါ ထားခဲ့ရမွာပါလားလို႔မ်ား နားလည္မယ္ဆိုရင္
ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲေနာ္။ ရန္ျဖစ္ရမွ စားလို႔၀င္ အိပ္လို႔ေပ်ာ္မ်ား
ျဖစ္ေနၾကေရာလားမသိ။ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ ကုိယ္မေက်နပ္တာရွိ ရင္ ေဒါသေလးေတာ့
ထြက္ျပလိုက္ရမွ။ နဂါးမွန္းသိေအာင္ အေမာက္ေထာင္ျပလိုက္ခ်င္တာကပါေသး
အေမာက္ေထာင္ ခ်င္တ့ဲ နဂါးဆိုမွေတာ့ တိရိစၦာန္စာရင္းထဲကို
၀င္သြားၿပီးဆိုတာ သူမသိလိုက္ဘူးထင္ပါရဲ႕။တစ္ခါတုန္းက ၾကက္ေတြကို အုပ္ျခင္းေတြနဲ႔ သယ္ေနၾကာတာေတြ႔ဖူးပါတယ္။
သူတို႔ခရီးက ၾကက္သတ္သမားေတြဆီကိုပါ။ သူတို႔ေတြ ေသရမယ္ဆိုတာကို
မသိၾကပါဘူး။ အုပ္ျခင္းထဲမွာ အစားစားေနလိုက္ ၾကတာမ်ား
ေပ်ာ္ပြဲစားခရီးမ်ားထြက္လာ သလား မွတ္ရတယ္။ စားျပန္ေတာ့လည္း တစ္ေကာင္န႔ဲ႔
တစ္ေကာင္ ထုိဆိတ္ၿပီး စားေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကက္ဖေတြက တြန္သံေတာင္
ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ႏြားေတြကို သတ္ဖို႔ဆိုၿပီး
ႏြားသတ္ရံုကို ဆြဲသြားလိုက္ ၾကတာ ... ႏြားေတြကေတာ့ ဘာမွမသိ။
ေခါင္းေလးတစ္ညိတ္ညိတ္နဲ႔ လိုက္ရွာတယ္။ သူတို႔ကို နယ္ေျမသစ္ စားက်က္သစ္
ကိုေခၚလာတယ္အမွတ္နဲ႔မ်ား လိုက္လာသလားထင္ရတယ္။ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့
ျမက္ကုိလွမ္းဆြဲစားလိုက္ေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ႏြားေတြက တစ္ေကာင္န႔ဲ
တစ္ေကာင္ျမင္ရင္ ရန္ေထာင္တာလား၊ ႏႈတ္ဆက္တာလားမသိ ေအာ္လို႔ ...ဟစ္လို႔။
အသံေပးလိုက္လို႔။ နည္းနည္းေလးမွ စိတ္ညစ္တဲ့ပံုမေပၚဘူး။
ၾကက္ေတြေရာ၊ ႏြားေတြေရာက ငါတို႔ကိုေခၚသြားတာဟာ သတ္ဖို႔ပဲ ..
လို႔မ်ားသိရင္ ဘယ္လိုေနမလဲမသိဘူးလို႔ ထင္ရာျမင္ ရာ ေတြးၾကည့္မိပါေသးတယ္။
သိေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္မွာလည္း ..... တစ္ေန႔ေသရမယ္ဆိုတာ သိတဲ့ လူသားေတြေတာင္မွ
ရထားလက္မွတ္တစ္ေဆာင္အတြက္ ရန္သတ္ၾကေသးတာပဲေလ။ ထမင္းတစ္လုပ္အတြက္
သူမ်ားအတင္းေတြ တုတ္ၾက ေသးတယ္ေလ။ ရန္ေတြဘာေတြလုပ္လို႔၊
ေဒါသေတြဘာေတြထြက္လို႔၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနေနၾကတာေတြ႔
ၾကက္ေတြကို နားလည္ေပးဖို႔ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုရခဲ့ပါတယ္။
တူေနတ့ဲအမူအက်င့္ႏွစ္ခုကို သိရွိနားလည္ၾကတဲ့ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းေတြကေတာ့
မတူေအာင္ ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ ေဒါသထြက္တတ္တ့ဲအက်င့္ေတြေပ်ာက္ေ
ေလာဘျဖစ္တတ္တ့ဲ အက်င့္ေတြေပ်ာက္ေအာင္ သတိပညာနဲ႔ က်င့္သံုး ေနထုိင္ရင္း
ဘ၀ရထားေပၚမွာ ေအးေဆးသက္သက္စြာ စီးနင္းလိုက္ပါလာၾကပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ
ငါေသရမယ္ဆိုတာ သိတဲ့အတြက္ ရန္လည္း မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ မေက်နပ္တာေတြလည္း
မရွိေတာ့ပါဘူး။ အျငင္းလည္း မပြားေတာ့ပါဘူး။ဘုရားေဟာေလးတစ္ခုက....
ေယာ စ ၀ႆသတံ ဇီေ၀၊ အပႆံ အမတံ ပဒံ။
ဧကာဟံ ဇီ၀ိတံ ေသေယ်ာ၊ ပႆေတာ အမတံ ပဒံ။
ေသျခင္းကင္းရာ ခ်မ္းသာအစစ္ နိဗၺာန္ကိုမျမင္ရပဲ အႏွစ္တစ္ရာ
အသက္ရွည္ေနထုိင္ရျခင္းထက္၊ ေသျခင္းကင္းရာ ခ်မ္းသာအစစ္နိဗၺာန္ကိုျမင္ေတြ႔ရေသာသူ၏ တစ္ရက္တာမွ် အသက္ရွင္ေနထိုင္ရျခင္းက ျမတ္၏ဟု
ျမတ္ဗုဒၶက မိန္႔မွာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က့ဲသို႔ေသာသူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ စကားကို သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ နားႏွင့္ နားေထာင္မွသာလွ်င္
ၾကားႏိုင္၏။ သူတို႔ေကာင္းတို႔ ႏွလံုးသားႏွင့္ ခံယူမွသာလွ်င္ ဆိုလိုသည့္သေဘာသြားတို႔ ရင္ထဲ ေပါက္ေရာက္ေပလိမ့္မည္ ျဖစ္၏။ရထားျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ တစ္ဘူတာၿပီး တစ္ဘူတာရပ္နားေနဦးမွာေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။ကိုယ္န႔ဲမဆိုင္ေသးတဲ့ ဘူတာမို႔ ကိုယ့္အလွည့္မေရာက္ေသးရင္ေတာ့
ဒီဘူတာက မဆင္းရေသးဘူးေပါ့။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ရထားေပၚကေန
ခပ္သုတ္သုတ္ေလးဆင္းေပးရမွာပါပဲ။ ရထားေပၚက ဆင္းတဲ့အခါမွာေတာ့ ခံုေတြလည္း
ပါမလာ၊ ၾကံဳတဲ့ လူေတြလည္း ထားခဲ့ရမွာ နားလည္ထားသင့္ပါတယ္။
ကိုယ့္ေနာက္ပါမွာက ကိုယ္ယူလာတဲ့၊ ခ်ိဳင္းၾကားညွပ္လာတဲ့ MONEY
အိပ္ေလာက္နဲ႔ သ႑ာန္တူတဲ့ ဒါနအမႈေတြ၊ သီလအမႈေတြ၊ ဘ၀နာအမႈေတြပါပဲ။
ဒါနအမႈေကာင္းတဲ့သူေတာ့ ေငြအိတ္ေဖာင္းတာေပါ့။ သီလအမႈေကာင္းတဲ့သူေတာ့
အႏၱရာယ္ကင္းပါတယ္။ ဘ၀နာအမႈေကာင္းတ့ဲသူကေတာ့ သက္ ေတာင့္သက္သာေနထိုင္ရမွာ
ေသခ်ာပါတယ္။အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့တာ ခုဆိုရင္ ဘူတာ ၂၅ခုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသြားျပန္ပါၿပီ။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ဘူတာမွာ ဆင္းရမယ္ေတာ့
မသိေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ စီးနင္းလာတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ၊ ေနာက္ၿပီး အကိုေတြ၊
အမေတြ၊ ညီေလးေတြ၊ ညီမေလးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြအားလံုးကို
ဘူတာကမဆင္းခင္ ကာယ၊ ၀စီ။ မေနာ သံုးခုလံုးေရာၿပီး မွားခဲ့တာမ်ားရွိရင္
ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ ေတာင္းပန္ခဲ့ပါရေစ။ မိမိတို႔လိုရာခရီးကို သက္ေတာင့္သက္သာ
သြားလာ ႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္းလဲ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သလိုက္ပါတယ္
အားလံုးေသာ သတၱ၀ါေတြ အျမင္လည္းရွင္း စိတ္လည္းရွင္ လက္ငင္းခ်မ္းသာၾကပါေစ။
Yangon (Rangoon) Time
No comments:
Post a Comment